Η πλατεία ήταν γεμάτη μ’ αυτό το κάτι που θυμίζει αυταπάτη

Ηταν πολύς, πάρα πολύς, περισσότερος από την προηγούμενη φορά ο κόσμος που μαζεύτηκε την περασμένη Κυριακή στο Σύνταγμα. Κανένας υπολογισμός δεν μπορεί να γίνει. Γιατί η συγκέντρωση ήταν σαν ένα κινούμενο ποτάμι. Κόσμος ερχόταν και κόσμος έφευγε σε μια διάρκεια πάνω από τρεις ώρες. Οπως γινόταν στις παλιές προεκλογικές συγκεντρώσεις των κομμάτων εξουσίας. Αυτή η συμπεριφορά του «πάω, μένω για λίγο και φεύγω» δεν είναι άσχετη από την πολιτική κουλτούρα αυτού του κόσμου, που είναι στη συντριπτική του πλειοψηφία κόσμος που μέχρι τώρα ψήφιζε τα δυο μεγάλα κόμματα. Ενα μεγάλο ποσοστό αυτού του κόσμου έκανε αποχή στις τοπικές εκλογές και είδε ότι δεν βγήκε τίποτα. Ενα μεγάλο ποσοστό πήρε μέρος στις πρώτες ιδιαίτερα μαζικές 24ωρες απεργίες (ποιος ξεχνάει την 5η Μάη του 2010;) και επίσης είδε ότι δεν βγήκε τίποτα. Τώρα δοκιμάζει κάτι άλλο.

Και είναι γεμάτο αυτό το «άλλο» με τις ίδιες αυταπάτες. Πάω Σύνταγμα, σφυρίζω, μουτζώνω, μπινελικώνω,   φεύγω. Ετσι θα φοβηθούν οι πολιτικοί και θα κάνουν πίσω. Αρκετοί σκέφτονται έτσι. Είναι, όμως, και πολλοί άλλοι που δεν σκέφτονται καν. Κατεβαίνουν στο δρόμο παρασυρμένοι από το ρεύμα. Κατεβαίνουν γιατί είναι must να κατέβεις. Το βλέπεις στις συντροφιές που πασχίζουν να συναντηθούν μέσα στη λαοθάλασσα με συνεχείς κλήσεις από τα κινητά. Το βλέπεις στα φλας των φωτογραφικών μηχανών και των κινητών που ανάβουν συνέχεια για ν’ απαθανατίσουν ενσταντανέ: «ήμουν και γω εκεί».

Πρέπει, όμως, να σημειωθεί και κάτι ακόμη. Δεν βλέπεις χαρούμενα πρόσωπα σ’ αυτές τις τεράστιες λαοσυνάξεις. Βλέπεις από τη μια εικόνες οργής και από την άλλη, στην πιο ήσυχη μερίδα του πλήθους, πρόσωπα σκυθρωπά, ανθρώπους σιωπηλούς που βαδίζουν, στέκονται, μουτζώνουν και φεύγουν, χωρίς καν ν’ ανοίξουν το στόμα τους. Βλέπεις στα πρόσωπα χαραγμένη την απόγνωση. Κι είναι αυτή η απόγνωση που κατεβάζει τον κόσμο στο δρόμο.

Από κει και πέρα, αρχίζει το μανιπουλάρισμα. Αυτοί που είχαν πρώτοι την ιδέα, μεταφερμένη από την Ισπανία, δεν παίζουν κανένα ρόλο. Εχουν εκ των πραγμάτων ξεπεραστεί. Μανιπουλάρισμα επιχειρείται από τα ΜΜΕ, που χαϊδεύουν αυτιά και ενισχύουν το ακομμάτιστο και το ειρηνικό. Προσοχή μην αισθανθεί ακόμα και την ανάσα σας ο μπάτσος. Προσοχή μη σπρώξετε τα κιγκλιδώματα που τοποθετήθηκαν μπροστά από τον Αγνωστο Στρατιώτη. Τη Βουλή μπορείτε να τη μουτζώνετε και να τη σημαδεύετε με τα λέιζερ (χρυσές δουλειές κάνουν οι συμπαθείς Πακιστανοί, που ανέβασαν την τιμή στα ύψη), απαγορεύεται όμως να παραβιάσετε το άβατό της.

Ολ’ αυτά έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα που έχει γίνει καθεστώς. Ουδείς προβληματίζεται αν κάτι πρέπει ν’ αλλάξει. Ομως αυτό το καθεστώς είναι πολύ εύθραυστο. Ακριβώς γιατί όλος αυτός ο κόσμος δεν είναι ελεγχόμενος. Ελέγχεται από τους μύθους, από τις αυταπάτες, από τις ιδεολογικές και πολιτικές δουλείες. Τι γίνεται, όμως, αν σ’ αυτό το σύστημα δημιουργηθεί μια ρωγμή; Κι αν η ρωγμή αυτή αρχίσει να διευρύνεται; Τότε ούτε ψύλλος στον κόρφο τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι στα επιτελεία έχουν ήδη έτοιμα σχέδια καταστολής. Η λαοθάλασσα, όμως, δεν έχει κανένα σχέδιο απάντησης.

Το πιο λυπηρό είναι ότι η λαοθάλασσα δεν έχει καταφέρει να βρει ακόμα κοινή γλώσσα. Ο κόσμος βρίζει, μουτζώνει, αλλά πέραν τούτου ουδέν. Και δεν συζητά ο κόσμος. Ασε που δεν γουστάρει την πολιτική ζύμωση. Ετσι, η μόνη μαζική ζύμωση είναι αυτή που γίνεται από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του συστήματος.

Αν, όμως, για τον πολύ κόσμο είναι λογικό –στις παρούσες συνθήκες– να συμπεριφέρεται μ’ έναν γενικό αρνητισμό, τι να πεις για κείνους που εμφανίζονται σαν πρωτοπορία; Μιλάμε για εκείνους που μανιπουλάρουν τη «λαϊκή συνέλευση» της πλατείας Συντάγματος, παριστάνοντας τους ακομμάτιστους. Συνασπισμένοι, Συριζαίοι και λοιπές συγγενείς δυνάμεις, με συμπλήρωμα από την πολύχρωμη «εξωκοινοβουλευτική αριστερά». Το κόλπο έχει βρεθεί: ελάτε, μπείτε στην κλήρωση να μιλήσετε 1,5 λεπτό και μεις θα ρυθμίζουμε τα κρίσιμα θέματα από το παρασκήνιο. Οπως ποιοι θα μιλήσουν για το χρέος, το οποίο είναι το ένα από τα «δύο μεγαλύτερα προβλήματα που απασχολούν τη συνέλευση στο Σύνταγμα, αλλά και όλη την κοινωνία» και από τα οποία «πηγάζουν όλα τα άλλα» (το άλλο πρόβλημα είναι «η έλλειψη ή και απόλυτη απουσία δημοκρατικών διαδικασιών στη λήψη αποφάσεων σε αυτή τη χώρα»! Αφού, λοιπόν, ο καπιταλισμός ως σύστημα και η κρίση του, αποτέλεσμα των οποίων είναι η κρίση χρέους, εξαφανίζονται και το αποτέλεσμα (το χρέος) βαφτιστεί πηγή όλων των δεινών, επιλέγονται και οι ομιλητές που θα «αναπτύξουν όλες τις αντίστοιχες απόψεις σχετικά με την αντιμετώπιση του χρέους». Και «όλως τυχαίως» αυτοί οι ομιλητές είναι στελέχη του ΣΥΝ και της «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου», με συγκεκριμένες απόψεις. Ολες οι άλλες απόψεις εξαφανίζονται ως διά μαγείας. Κι αν κάποιος δοκιμάσει να ζυμώσει την άποψή του, όπως έχει δημοκρατικό δικαίωμα, τρώει και ξύλο, όπως συνέβη με το ΚΚΕ (μ-λ). Τόσο πλατιά είναι η… άμεση δημοκρατία.

Κι αφού οι διάφοροι φιλελεύθεροι μικροαστοί, που δεν αμφισβητούν τον καπιταλισμό, έκαναν τη ζύμωσή τους, παραμυθιάζοντας τον κόσμο που μαζεύτηκε να τους ακούσει, ετοιμάζουν μια ανάλογη εκδήλωση και για το Σύνταγμα. Θα φωνάξουν, λέει, ειδικούς, «με έργο και μελέτες», οι οποίοι «θα πρέπει να μπορούν να προσφέρουν και να αναλύσουν ιστορικά παραδείγματα, που πλησίασαν την άμεση δημοκρατία» και «να προτείνουν τις αναγκαίες αλλαγές στο σημερινό ελληνικό σύνταγμα προς μια αμεσοδημοκρατική κατεύθυνση»!

Τι να πεις τώρα; Να θυμίσεις ότι τα συντάγματα είναι καταστατικοί νόμοι των οικονομικο-κοινωνικών συστημάτων, που αντανακλούν τις αλλαγές που έχουν ήδη συντελεστεί; Να θυμίσεις ότι η Ελλάδα είναι μια καπιταλιστική χώρα, με ένα αστικό καθεστώς και καμιά συνταγματική αλλαγή ουσίας δεν μπορεί να γίνει, αν δεν αλλάξουν οι παραγωγικές σχέσεις; Ομως, ο οπορτουνιστικός συρφετός θέλει να βαφτίσει «άμεση δημοκρατία» τις απόψεις του για δημοψηφίσματα και οι ομιλητές του είναι έτοιμοι να «ζυμώσουν» εκείνους που θα προσέλθουν ως ακροατήριο.

Το γράψαμε και την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτό που συμβαίνει «κάτω» δεν έχει καμιά οργανική επαφή με τη λαοθάλασσα που βρίζει και μουτζώνει «πάνω», ούτε ενδιαφέρεται να αποκτήσει. Είναι μια προσπάθεια πολιτικής κερδοσκοπίας από λίγους «πονηρούς», στην οποία συμμετέχουν –πνιγμένοι στις αυταπάτες, στις ιδεολογικές προλήψεις και στην πολιτική ένδεια– και αρκετοί άλλοι, που δεν έχουν καταλάβει σε τι παγίδα έπεσαν. Οταν η πραγματική ζωή πάλλεται, με όλες τις αντιφάσεις της, κάποιοι προσπαθούν να καλουπώσουν ένα κομμάτι της, για να στηρίξουν μ’ αυτό τα ετοιμόρροπα πολιτικά μαγαζιά τους και να εμφανιστούν εξαγνισμένοι

Από: https://www.eksegersi.gr/article.php?article_id=11250&cat_id=19