Μία εβδομάδα μετά την μεγαλιώδη απεργιακή κινητοποίηση της 15^ης /6^ου , και με κρύο κεφάλι, κάποιες δεύτερες σκέψεις, μετά από διασταύρωση πληροφοριών και πολύ σκέψη από τον ίδιο.

Αρχικά το σκέφτηκα πάρα πολύ, εάν το συγκεκριμένο κείμενο έπρεπε ή όχι να γραφτεί. Κατέληξα πως ακόμη και ο πιο «αιρετικός» προβληματισμός, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν με στοιχειώδη ταξική συνείδηση. Ακόμη, να διευκρεινήσω πως μέλος του κόμματος δεν είμαι (ή τουλάχιστον όχι ακόμη), και κατά συνέπεια δεν έχω κάποια δέσμευση περί αποκλειστικής διατύπωσης των ό,ποιων διαφωνιών μου στα «όργανα» (αν και προσπαθώ στο μέτρο του δυνατού να την τηρώ). Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Γιατί θα ακολουθήσει μία «υπερανορθόδοξη» ανάλυση:

Νομίζω πως παρασυρθήκαμε από έναν (σωστό στις πλείστες των περιπτώσεων) τυφλοσούρτη, αποδίδοντας στο κράτος την πρόθεση να «μπαχαλέψει» την απεργιακή συγκέντωση.

 Κι όμως! Ηταν τόσα τα διαφορετικά πράγματα αυτήν τη φορά...

• -Αρχικά το ότι η κυβέρνηση ήταν στα πρόθυρα της παραίτησης όσο υπήρχε φωτιά κάτω από το βαρέλι με το μπαρούτι που είχε κάτω από πόδια της και μέχρι αυτή να σβήσει, κάτι λέει από μόνο του. (θυμίζω πως ο ΓΑΠ ξαναβρήκε τη χαμένη του αυτοπεποίθηση, μόνο όταν αργά το απόγευμα τα πράγματα είχαν πλέον ηρεμήσει).*
• -Το γεγονός πως η αστυνομία ήταν σε πλήρη επιχειρησιακή συνεννόηση με την ακροδεξιά «περιφρούρηση» του πάνω μέρους της «πλατείας», πράγμα που αποδεικνύεται τόσο από τον μεταξύ τους συντονισμό που μπορεί να καταμαρτυρήσει πλήθος παρεβρισκομένων στον χώρο, όσο και από την εντυπωσιακότατη ενέργεια των ΜΑΤ να προβούν σε γενική επίθεση όταν τα εν λόγω φασισταριά βρέθηκαν να τις τρώνε πολύ άσχημα από τους αναρχικούς. Εχει ξαναδεί μία φορά έστω κάποιος, τα ΜΑΤ να επεμβαίνουν υπέρ της περιφρούρησης σε ο,ποιαδήποτε άλλη διαδήλωση ή μπλοκ, σε ανάλογη περίπτωση; Ακόμη το γεγονός πως σύμφωνα με μαρτυρία συντρόφου (η μαρτυρία στην διάθεση του κόμματος) εθεάθησαν ασφαλείτες με μάσκες- καδρόνια και περιβολή που παράπεμπε μάλλον σε θαμώνα σκυλάδικου της δεκαετίας του ’80 παρά σε «εξάρχειο», και εκ τούτου μάλλον ενυσχίσεις των «αγανακτισμένων» φασιστών, παρά των «μπάχαλων» ήταν (το συμπέρασμα δικό μου).
• -Ακόμη εντυπωσιακότερη ήταν η αλλαγή(;) συμπεριφοράς των «μπάχαλων».

 Κανένας εμπρησμός κτιρίου ή υλικές καταστροφές (μαγαζιά, αμάξια, τζαμαρίες, κλπ) πέραν του «απαραίτητου» σε τέτοιες περιπτώσεις μαρμαροξυλώματος προς ανεύρεση ...πυρομαχικών. Ακόμη τα επεισόδεια δεν άρχισαν με τους συνήθεις εμπρησμούς τραπεζών, ή με επίθεση στην αστυνομία, αλλά ακριβώς από το ντου στον ακροδεξιό εσμό που έχει καταλάβει το πάνω μέρος του συντάγματος. Ούτε αυτό το είχαμε ξαναδεί.... Μήπως γιατί αυτήν τη φορά οι ασφαλείτες ήταν απέναντι, και όχι μέσα στους «μπάχαλους»; Πολλά κατατείνουν εκεί....

• -Και τέλος το κυριότερο. Νομίζω πως αυτή την φορά το «μπάχαλο» είχε παράπλευρες (και παρά ή και ενάντια στις προθέσεις των «μπαχαλιακών») ωφέλειες για το κίνημα, που σε αντίθεση με αυτούς (τους «μπάχαλους»), το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης (σαν πολύ εξυπνότερο αλλά και έμπειρο) μάλλον είχε προβλέψει, και για ακριβώς αυτό το λόγο ήθελε να αποφύγει.

Εξηγούμαι:

1. Εσπασε ο τσαμπουκάς των τραμπούκων που επί 20 και πλέον μέρες προπηλάκιζαν ή και ξυλοφόρτωναν ό,ποιον αριστερό, τολμούσε έστω να δηλώσει την ταυτότητα του μπροστά στην ... «λαοσύναξη», και ενώ οι σημαίες του ...πατριαρχείου(!), δεν σταμάτησαν στιγμή να κυμματίζουν περήφανα. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.
2. Το βασικό είναι άλλο: Οτι ξέσκισε μια και για πάντα και στον πιο αφελή την ψευδαίσθηση πως ο ταξικός αγώνας είναι κυριακάτικη βόλτα στο πάρκο, και ως εκ τούτου δεν χρειάζεται οργάνωση, περιφρούρηση, δομές, και άλλα τέτοια ...παρωχημένα στην εποχή του facebook. Οι αφελείς που χορεύανε «αγγέλω’μ’ κρένει η μάνα σ’» όταν επέλαυναν τα ΜΑΤ, τώρα ξέρουν από την εμπειρία τους πως όταν το ΚΚ λέει σε όλους τους τόνους «έχουμε πόλεμο», δεν το κάνει για εντυπωσιασμό! Οι γελοίοι που διέδιδαν πως οι αστική δημοκρατία είναι κάτι άλλο από την δικτατορία της αστικής τάξης, και ως εκ τούτου αρκεί να διαμαρτυρηθείς έντονα (και πάντα ανώδυνα) στο πολιτικό της προσωπικό (λες και είναι ο μπαμπάς, που σε κακκόμαθε και θα σου δώσει πίσω τα παιχνίδια), είναι πλέον πλήρως εκτεθειμένοι στα μάτια κάποιου τουλάχιστον σκεπτόμενου κόσμου, που εξέθεσαν σε φυσικό κύνδινο, με τις θεωρίες τους!
3. Ε λοιπόν, ναι! Εδώ έχουμε πόλεμο, και οι άλλοι (οι αστοί) έχουν στρατό έτοιμο, εκπαιδευμένο, εξοπλισμένο και αμείλοικτο! Και σαν να μην έφτανε αυτό (ίσως το λιγότερο) έχουν όλη την οικονομική ισχύ, τα δικαστήρια, τα (5 παρακαλώ!!) κόμματα τους, σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ, καθώς και το ...σωματείο τους (ΣΕΒ)! Και κάποιοι καραγκιόζηδες που δηλώνουν και «αριστεροί» ή και «αντιεξουσιαστές» έστειλαν έναν ολόκληρο κόσμο (αφού τον έπεισαν να πετάξει τα μοναδικά όπλα του, το κόμμα και τα σωματεία) σαν το αρνί στη σφαγή (ακολουθεί φωτογραφικό ρεπορταζ).
4. Φαντάζομαι πως κάποιοι θα έβγαλαν τα συμπεράσματα τους (καμμία φορά και λίγο ξύλο μπορεί να κάνει καλό).

* το πως ένα ανοργάνωτο ξέσπασμα, σίγουρα δεν ανησυχεί την αστική τάξη ως τέτοια, αλλά μπορεί να προκαλέσει πανικό στο πολιτικό προσωπικό της, δεν νομίζω πως χρειάζεται παραπέρα ανάλυση. Εάν κάποιος το επιθυμεί θα επανέλθω με παραδείγματα.

Φωτογραφικό αρχείο:Εικόνες από τη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας

Το παρακάτω κείμενο το παράθεσα ως έχει και παρά τις σοβαρές μου διαφωνίες, τόσο με την ιδεολογία (τροτσκιστές), όσο και με την φρασεολογία του συντάκτη του (ο ΣΥΡΙΖΑ αποκαλείται «αριστερά», και ο δικομματισμός «κόμματα») που σε κάποια σημεία μπορεί να προκαλέσει συγχύσεις στον αναγνώστη.

Οστόσο:

• Η περιγραφή του τι συνέβει και μπαχάλεψε η περεία της απεργίας της 15/6 είναι σχετικά ακριβής και διασταυρομένη από σύντροφο που λόγω της δουλειάς του (φωτορεπόρτερ) ήταν εκεί. Εγώ όντας στο πάνω και προς το ζάπειο μέρος του Συντάγματος, προσωπική εκτίμηση δεν είχα.

• Εδώ και 20 και κάτι μέρες, έχουν (εκτός από τους «χαρούμενους» ΣΥΡΙΖαίους) σχεδόν ταυτόσημη εκτίμηση για τα τεκτενόμενα και την δυναμική της «πλατείας», ΚΚΕδες, Μαοϊκοί, Τροτσικιστές, αναρχοσυνδικαλιστές (εχω παραθέσει και άλλα κείμενα διάφορων)! Αυτό από μόνο του είναι αρκετά εντυπωσιακό, καθώς δεν νομίζω πως έχει συμβεί για ο,ποιοδήποτε ζήτημα από την μεταπολίτευση και δώθε.  Τι κοινό έχουμε όλοι οι παραπάνω με τις χαώδεις σε κάποια σημεία, μεταξύ μας διαφορές; Μα ότι ακριβώς δεν έχει ο μικροαστικός όχλος της πλατείας συντάγματος! Στοιχειώδη (τουλάχιστον) κινηματική εμπειρία και ταξική συνείδηση!

• Τέλος το παραθέτω όπως και αρκετά άλλα, για κάποια αρκετά ενδιαφέροντα σχόλια που έγιναν πάνω στην αρχική του ανάρτηση, στο μπλογκ που παρατείθεται.

Από: avantgarde2009.wordpress.com/2011/06/16/%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%AE%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%87%CE%B8%CE%B5%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%BF%CE%B9/

Σε δελτίου τύπου (16.15) της real democracy κατά τη διάρκεια της απεργιακής διαδήλωσης στο Σύνταγμα διαβάζουμε, ξανά για την “μεγαλύτερη διαδήλωση της μεταπολίτευσης“. Προφανώς αυτοί που περίμεναν το 1.000.000 ειρηνικούς “αγανακτισμένους” να περικυκλώνουν “ειρηνικά” το κοινοβούλιο, αντί να εξηγήσουν που πήγαν οι “αγανακτισμένοι” τους την πιο κρίσιμη μέρα, προτιμούν να συνεχίσουν τα παραμυθάκια τους, παρά να απαντήσουν στο συγκεκριμένο ερώτημα.
Ρωτάμε λοιπόν ξανά: Που ήταν το 1.000.000 αγανακτισμένοι που θα βούλιαζαν το σύνταγμα και θα έδιωχναν την κυβέρνηση με το ελικόπτερο. Η απάντηση είναι απλή: Δούλευαν. Γιατί οι “αγανακτισμένοι” δεν απεργούν. Ξέρουν μόνο να γλύφουν και να γκρινιάζουν και όχι να δίνουν πραγματικές μάχες. Ξέρουν μόνο να κατεβαίνουν στο δρόμο, όταν τους καλεί η τηλεόραση. Όταν η “κινητοποίηση είναι main stream. Όταν είναι λαοσύναξη, όταν είναι “για να σωθεί η πατρίδα”. Όταν σε αυτήν την κινητοποίηση δεν υπάρχουν κόκκινες σημαίες, αριστεροί, “κόμματα” και συνδικάτα. Η χθεσινή διαδήλωση ήταν μια περίτρανη απόδειξη όχι μόνο για τη σύνθεση των αγανακτισμένων αλλά και για την πολιτική τους στάση. Γι’ αυτό φρόντισαν να εξαφανιστούν. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτοί οι αγανακτισμένοι δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση όχι μόνο με την αριστερά, αλλά και με το ταξικό κίνημα. Γιατί χθες δεν ήταν εκεί οι επαγγελματίες “συνδικαλιστές”, αλλά εργαζόμενοι που απεργούσαν αλλά και κόσμος που ταξικά αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τμήμα της ευρύτερης εργατικής τάξης. Αυτή τη συνείδηση δεν την έχουν οι αγανακτισμένοι. Και ούτε πρόκειται να την αποχτήσουν. Γιατί έχουν μια άλλη συνείδηση, του “πατριώτη” και ο πατριώτης χθες είχε στηθεί στην τηλεόραση περιμένοντας τους δύο αρχηγούς του να τα βρουν ή καλύτερα να παραιτηθούν και να διορίσουν τον σερ Μαρκεζίνη πρωθυπουργό και τον Παπαδήμο υπουργό για να σωθεί η “Ελλάς”.

Ποιοι ήταν χθες στο Σύνταγμα;

Παρά τα μεγαλεπήβολα σχέδια όσων αποφάσισαν να συγκεντρωθούν ως “πλήθος” και να διαχυθούν στις μυριάδες των αγανακτισμένων, η πραγματικότητα ήρθε να βάλει ένα τέλος στις φανατασιοπληξίες των τελευταίων 20 ημερών. Μέχρι τις 11 που έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ η κατάσταση στο Σύνταγμα ήταν απελπιστική. Ακόμα και η ιστοσελίδα του real democracy παραδέχεται ότι στις 10.35 ο κόσμος στο σύνταγμα ίσα που φτάνει τις 3000. Όσο για τα μπλόκα στο Καλλιμάρμαρο και τον Ευαγγελισμό η κατάσταση ήταν για κλάματα. Το πολύ 50 με 70 άτομα ήταν αυτά που ανταποκρίθηκαν στο φαεινό σχέδιο για 24ωρο αποκλεισμό της Βουλής από τις 7 π.μ. Οι νέες “αμεσοδημοκρατικές μορφές αυτοοργάνωσης” αποδείχτηκε ότι λειτουργούν μόνο όταν ο ήλιος αρχίζει να δύει και μόνο όταν η δράση είναι οκλαδόν. Για όλα αυτά τα κατορθώματα η “χιλιάδες” συνελευσιαζόμενοι του σιντριβανιού θα πρέπει να δώσουν έναν απολογισμό. Όχι για μας, αλλά για όσους μαζεύουν εκεί και παριστάνουν τους νεκροθάφτες όλων των ισμών.
Όταν έφτασαν στις 11π. τα πρώτα μπλοκ του ΠΑΜΕ οι εξυπνάκηδες άρχισαν τις ειρωνείες. Περίμεναν ότι το ΚΚΕ θα ακολουθήσει την πεπατημένη, φεύγοντας άρον άρον από την πλατεία. Όταν είδαν ότι παραμένει γεμίζοντας την άδεια πλατεία, οι πατριώτες συνιδιοκτήτες της πλατείας άρχισαν να παραπονιούνται που δεν έχει ελληνικές σημαίες. Αντί να κοιτάνε τα χάλια τους, τους έφταιγε το ΚΚΕ. Για όλα είχαν έτοιμη την απάντηση. Άμα έφευγε, “ααα φεύγουν οι διασπαστές”, αν έμενε “μένει για να τους καπελώσει”. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς απ’ αυτή τη λογική. Για την ιστορία το μπλοκ του ΠΑΜΕ είχε 20.000 κόσμο και εκτεινόταν σε ολόκληρη τη Σταδίου το κάτω Σύνταγμα και τη Φιλελλήνων. Έκανε περίπου 40 λεπτά να περάσει από την Κλαυθμώνος και με πυκνότητα 500 άτομα περίπου το λεπτό.
Πίσω από το ΠΑΜΕ ακολουθούσαν τα εργατικά σωματεία που συγκεντρώθηκαν στο Μουσείο μαζί με αριστερές οργανώσεις (ΕΕΚ, ΚΚΕ (μ-λ), ΜΛ ΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΕΚ) και ένα πολυπληθές αναρχικό μπλοκ. Όλοι μαζί περί τις 15000. Φτάνοντας στην πλατειά από τη Σταδίου γύρω στις 12 παρά. Ένα μέρος του Μουσείου κινήθηκε από τη Βουκουρεστίου και βρέθηκε μπροστά από το Μ. Βρετάνια.
Εκείνη την ώρα όσοι είχαν αποφασίσει να βρεθούν ως “άτομα” και ως “αγανακτισμένοι” στο Σύνταγμα δεν ξεπερνούσαν τις 7000. Ξανά τον τόνο μέχρι να εμφανιστούν το ΠΑΜΕ και οι συγκεντρωμένοι του Μουσείου έδιναν οι πυρήνες των ακροδεξιών με συνθήματα Ελλάς-Ελλάς ή ταν ή επί τας”, εθνικό ύμνο, τα γνωστά ουου και διάφορα άλλα καραγκιοζιλίκια που θύμιζαν υποδοχή της εθνικής Ελλάδος μετά το στημένο, ενόψει Ολυμπιακών, ευρωπαϊκό του 2004. Γύρω τους εκατοντάδες βλαμμένοι που φαντασιόνονται νέες εθνικές δόξες επαναλάμβαναν τα συνθήματα των ακροδεξιών. Όλος αυτός ο λαός επαναλαμβάνουμε δεν ξεπέρναγε τα 2000 άτομα.

Πάμε κατευθείαν Σύνταγμα

Τις προηγούμενες μέρες τα πολιτικά και συνδικαλιστικά επιτελεία της αριστεράς συνεδρίαζαν πυρετωδώς για να αποφασίσουν πώς θα εμφανιστούν (ή καλύτερα πως θα μεταμφιεστούν) για τη συγκέντρωση στις 15/6. Το αποτέλεσμα ήταν να μην υπάρχει κανένα σαφές σχέδιο, άρα και κανένα κάλεσμα. Οι περισσότεροι αποφάσισαν να στηρίξουν τις ανοησίες της “λαϊκής συνέλευσης” περί 24ωρου αποκλεισμού. Το όλο σχέδιο κατέρρευσε από το πρωί όταν στα υποτιθέμενα μπλόκα βρέθηκαν μερικές δεκάδες άνθρωποι οι οποίοι ως γνωστό δέχτηκαν και την βάναυση επίθεση των ΜΑΤ με αποτέλεσμα τραυματισμούς και συλλήψεις. Όλα είχαν αφεθεί στην “αυτενέργεια” του καθενός. Όπου θέλει κανείς μπορεί να πάει. Στο Σύνταγμα, στο Καλλιμάρμαρο, στον Ευαγγελισμό, στο Μουσείο. Φοβερή οργάνωση. Ότι τύχει. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των φαεινών σχεδιασμών το είδαμε. Κανείς δεν ήξερε που πρέπει να πάει. Το αυθόρμητο όπως φαίνεται δεν έχει κανένα αποτέλεσμα όταν είναι να δοθεί η μάχη.
Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί οι ερασιτεχνικοί σχεδιασμοί προβόκαραν την οργανωμένη κάθοδο του κόσμου στο Σύνταγμα. Ναι, ναι οργανωμένη, καλά διαβάσατε οπαδοί του “ο καθένας μόνος του”. Γιατί όταν ο καθένας πάει σαν τον χάνο μόνος του σε μια συγκέντρωση που μπορεί να γίνει για οποιονδήποτε λόγο κόλαση, δεν θα ξέρει από πού να προφυλαχθεί. Γιατί τα οργανωμένα μπλοκ, σωματείων, οργανώσεων, συλλογικοτήτων, μπορεί να “καπελώνουν” τον κάθε καβαλημένο μικροαστό, αλλά προφέρουν προστασία και ασφάλεια στον κόσμο που αντιλαμβάνεται ότι μια διαδήλωση με τα ΜΑΤ έτοιμα να χτυπήσουν ανά πάσα στιγμή δεν μπορεί δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται σαν κυριακάτικη περατζάδα στο πάρκο. Σε μια διαδήλωση πρέπει να γνωριζόμαστε αναμεταξύ μας, έχει σημασία να είμαστε κοντά σε συντρόφους ή συναδέλφους. Να ξέρουμε ότι θα μας βοηθήσει ο διπλανός μας, ότι θα υπάρχει αλληλεγγύη αναμεταξύ μας. Ότι θα αναγνωρίσουμε έναν ασφαλίτη που θα προσπαθήσει να παρεισφρήσει στις γραμμές μας και να τις διασπάσει ή που θα βοηθήσει σε συλλήψεις την ώρα που θα επιτίθενται τα ΜΑΤ. Αυτή είναι η αξία του οργανωμένου μπλοκ που ο χηλός της “αμεσοδημοκρατίας” δεν μπορεί να αντιληφθεί. Όμως εδώ δεν έχει σημασία τι αντιλαμβάνεται κανείς, αλλά και αν οι αντιλήψεις του σε μια ορισμένη στιγμή γίνονται και επικίνδυνες για τον κόσμο που καλείται να συμμετάσχει σε μια διαδήλωση. Και όσοι καλούσαν χθες να πάει ο καθένας μόνος του στο Σύνταγμα, έχουν την ευθύνη που καλούσαν σε μια συγκέντρωση που σουλατσάρουν ανενόχλητα οργανωμένοι φασίστες που ελέγχουν την περιφρούρηση της πάνω μεριάς, ασφαλίτες με διαφόρους ρόλους και μια αριστερά που για ακόμα μια φορά είχε αποφασίσει να κρυφτεί πίσω από το δήθεν ακομμάτιστο χαρακτήρα της συγκέντρωσης, χωρίς να αναλαμβάνει όχι μόνο καμία πολιτική ευθύνη, αλλά ούτε καν την ευθύνη να οργανώσει την άμυνα απέναντι στη βία των ΜΑΤ και στις προβοκάτσιες των φασιστών και των ασφαλιτών που δρούσαν ανενόχλητοι σε όλο το Σύνταγμα. Μάλιστα στο σκεπτικό τους όλες τις προηγούμενες μέρες ήταν ότι πρέπει να αποφευχθούν οι πορείες προς το Σύνταγμα για να αποφύγουμε πάση θυσία μια αναμέτρηση με τα ΜΑΤ στην Πατησίων ή τη Σταδίου και φυσικά τον κίνδυνο της “προβοκάτσιας”, “διαφυλάττοντας την ειρηνική πρόσβαση” του κόσμου στο Σύνταγμα. Τελικά η πορεία από το Μουσείο στο Σύνταγμα δεν αντιμετώπισε, παρά την προβοκατορολογία και την κινδυνολογία, κανένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα όσοι κινδυνολογούσαν δεν υπολόγιζαν στους σχεδιασμούς τους το κράτος. Γιατί για να διαφυλαχτεί ο “ειρηνικός” χαρακτήρας μιας μαζικής εκδήλωσης δεν φτάνει μόνο να το θέλει ο ένας. Και εδώ την πάτησαν τελείως και φάνηκε ότι εκτός από απροετοίμαστοι είναι και επικίνδυνοι αφού ρισκάρουν την ακεραιότητα και όσων ακολουθούν τις προτροπές τους.

Η κρατική καταστολή

Πολλοί που έφτανα στο Σύνταγμα στις 11 π. δεν ήξεραν ότι τα ολιγομελή μπλόκα του Καλλιμάρμαρου και του Ευαγγελισμού είχαν ήδη χτυπηθεί από την αστυνομία. Οι μικροφωνικές της “λαϊκής συνέλευσης” αντί να ενημερώνουν τον κόσμο για την επίθεση αυτή, παρότρυναν ακόμα και όταν η πλατεία βομβαρδιζόταν από τα χημικά, τον κόσμο να περιφρουρεί τον “ειρηνικό χαρακτήρα” της εκδήλωσης. Από το πρωί όλα έδειχναν ότι το κράτος θα χτυπούσε μέσα στο Σύνταγμα. Οι διοργανωτές όμως της λαϊκής συνέλευσης είχαν φροντίσει να μην πάρουν κανένα μέτρο. Όταν στις 12 το μεσημέρι κόσμος (και όχι αναρχικοί ή αριστεριστές) άρχισαν να κουνάνε ρυθμικά τον σιδερένιο φράχτη μπροστά τα λουλουδάδικα η αστυνομία ξεκίνησε τη ρήψη χημικών και κρότου λάμψης. Στο σημείο αυτό οι διαδηλωτές απάντησαν αυθόρμητα με μπουκάλια νερό και λίγες πέτρες. Και σε μια περίπτωση με μια μολότοφ προς τις διμοιρίες απέναντι από το Μ. Βρετάνια. Λίγο αργότερα άλλες διμοιρίες ΜΑΤ επιτέθηκαν στο κάτω μέρος της πλατείας στη μεριά της Σταδίου και Κ. Σερβίας. Έχει σημασία να πούμε εδώ ότι και στα δύο σημεία βρίσκεται ο κύριος όγκος των διαδηλωτών που είχαν φτάσει από το Μουσείο. Ο στόχος των ΜΑΤ ήταν πολύ συγκεκριμένος, να διαλυθεί αυτό το μπλοκ. Διάφοροι ασφαλίτες και μαζί με αυτούς μερικοί ηλίθιοι διέδιδαν ότι κάποιοι κουκουλοφόροι πετούν μολότοφ και επιτίθενται κάτω άλλων διαδηλωτών, επιχειρώντας να φορτώσουν την ευθύνη για την καταστολή σε αναρχικούς και αριστεριστές που η συμπεριφορά τους δεν συνάγει με το “ειρηνικό” πλήθος των “αγανακτισμένων”. Αν δεν ήταν κανείς μπροστά να έβλεπε με τα ματάκια του πως ξεκίνησαν τα επεισόδια και φυσικά αν δεν ήξερε τι είχε προηγηθεί στο καλλιμάρμαρο και τον Ευαγγελισμό, θα μπορούσε κάλλιστα να πιστέψει τις ασφαλίτικες διαδόσεις περί κουκουλοφόρων. Την ίδια ώρα οι τηλεδημοσιογράφοι, μετά την αναστολή της απεργίας από την ΕΣΗΕΑ, μετέδιδαν τα ίδια παραμυθία για κουκουλοφόρους που παρεισέφρησαν στο ειρηνικό πλήθος των αγανακτισμένων. Την ώρα μάλιστα που οι δήθεν “αγανακτισμένοι” δεν ήταν περισσότεροι από 2000 άτομα. Την ώρα που η πλατεία συντάγματος είχε κατακλυσθεί από 40.000 και πλέον απεργούς. Η λάσπη των ΜΜΕ συνεχίστηκε όλο το απόγευμα, συκοφαντώντας τον κόσμο που προσπαθούσε να αμυνθεί στην απίστευτη βία των ΜΑΤ και των ΔΕΛΤΑ που με εκατοντάδες μηχανές προσπαθούσε επί ώρες να σπάσουν τους συγκεντρωμένους στα γύρω στενά του Συντάγματος. Επί ώρες τα κανάλια μετέδιδαν και ξαναμετέδιδαν τη μια μολότοφ που έπεσε απέναντι από το Βρετάνια και τις άλλες δύο μπροστά από το υπουργείο οικονομικών, την ώρα που χιλιάδες δακρυγόνα είχαν πνίξει την πλατεία και τους γύρω δρόμους και χιλιάδες ανθρώπου σαν μην ξέρουν από πού να προφυλαχθούν.
Και ηεπίσημη  αριστερά μαζί και οι real democracy αντί να καταγγείλουν ανοιχτά το κατασταλτικό μένος της κυβέρνησης μιλούσαν για κάποιους προβοκάτορες που έδρασαν από κοινού και αμαυρώθηκε η συγκέντρωση και διάφορες άλλες τέτοιες μπουρδολογίες, για να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα από όσα συνέβησαν. Ακούγοντας τα ίδια και τα ίδια παραμύθια, σε μια πλατεία που δεν μπορούσες να δεις πέρα από τα 10 μέτρα και ο καθένας σχεδόν μόνος του, όπως επιτάσσει η ιδεολογία της “άμεσης δημοκρατίας” χωρίς κόμματα, συνδικάτα και συλλογικότητες, η γκεμπελίστικη προπαγάνδα των ΜΜΕ, βρίσκει εύκολα αποδέκτες, ακόμα και στον κόσμο που ήταν εκεί. “Μα ποιος άρχισε πρώτος;”, “Ωχ πάλι οι ίδιοι”, “Κουκουλοφόροι” κ.ο.κ. Ακόμα και την επόμενη μέρα στις επίσημες περιγραφές και ανακοινώσεις της αριστεράς και της real democracy δεν βγαίνει κανένα ξεκάθαρα νόημα. Το μόνο που βγαίνει είναι ότι μετά τις 6 καθάρισε ο τόπος και μαζί με τα κανάλια να ενημερώνουν ότι τώρα μπορείτε να κατέβετε άφοβα στην πλατεία, μαζί με τις ελληνικές σημαίες, οι ταραξίες έχουν αποχωρήσει.

Η αντιπαράθεση με τους φασίστες

Όταν έφτασαν τα μπλοκ του Μουσείου στο Σύνταγμα, ένα μέρος του κυρίως αναρχικοί και άλλες αριστερές οργανώσεις βρέθηκαν μπροστά από το Μ. Βρετάνια. Εκεί μερικοί φασίστες άρχισαν να προκαλούν, φωνάζοντας ότι ήρθαν οι “αναρχοκαθεστωτικοί”, οι “ασφαλίτες”, οι “προβοκάτορες” και άλλα συναφή. Μαζί τους βρέθηκαν και διάφοροι καθυστερημένοι που το μυαλό τους έχει πήξει στους εξωγήινους, τους μασόνους και τους εβραίους. Όλο αυτό το τσούρμο επί ώρα επιχειρούσε να δημιουργήσει κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ “αγανακτισμένων” και απεργών. Οι προκλήσεις αυτές κατέληξαν και σε μεμονωμένες αψιμαχίες όπως ήταν αναμενόμενο. Την ίδια ώρα μπροστά λουλουδάδικα ο κόσμος έσπρωχνε τον μεγάλο φράχτη και τα ΜΑΤ απάντησαν με ρήψη χημικών. Εκείνη την ώρα εμφανίστηκαν διμοιρίες από την Κριεζώτου και επιτέθηκαν στους διαδηλωτές. Το μπλοκ των αναρχικών στην προσπάθειά του να αποφύγει την επίθεση κινήθηκε μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Εκεί η ελεγχόμενη από ακροδεξιούς περιφρούρηση του πάνω Συντάγματος με τη συνδρομή φασιστών τραμπούκων προσπάθησε να εμποδίσει το μπλοκ των αναρχικών και όχι μόνο να προχωρήσει, προκαλώντας ένα σάντουιτς. Μπροστά αυτοί και πίσω τα ΜΑΤ και μια ατμόσφαιρα δηλητηριασμένη από τα δακρυγόνα. Στο σημείο όπως ήταν αναμενόμενο ακολούθησε σύρραξη, στην οποία η “περιφρούρηση” μαζί και οι φασίστες βρέθηκαν σε δεινή θέση. Στους οπαδούς του βιοσυντάγματος δεν άρεσε αυτή η εξέλιξη. Έχοντας αποδεχτεί τη συμβίωση με τους φασίστες, αφού πρώτα τους βάπτισαν αγνούς πατριώτες, εγκαλούν οποίον βάζει σε κίνδυνο αυτή την παράταιρη συμβίωση. Ακόμα κι όποιον “προκαλεί” με την παρουσία του τα φασιστόμουτρα που έχουν στρατοπεδεύσει στην πάνω πλατεία. Χθες όμως ήταν απεργία και εκεί κατέληγε η απεργιακή συγκέντρωση. Ας μάθουν λοιπόν όλοι οι συγκάτοικοι του Συντάγματος ότι δεν θα μονοπωλούν το χώρο μπροστά από τη Βουλή. Μπορεί αναμεταξύ τους να έχουν κάνει οποιαδήποτε διευθέτηση. Μόνο που αυτό αφορά τους ίδιους και όχι τους υπόλοιπους. Και να μάθουν και κάτι ακόμα. Ότι οι κυνηγοί μεταναστών στον Άγιο Παντελεήμονα δεν θα χαίρουν καμία ασυλία όταν παριστάνουν τους εχθρούς των μασόνων στο Σύνταγμα, ακόμα κι αν για να μπερδεύουν την αριστερά μαζί με τον εθνικό ύμνο και τα “ή ταν ή επι τας” φωνάζουν και το “η χούντα δεν τελείωσε το 73″.
Στην πραγματικότητα η σύρραξη αυτή απλώς επιβεβαίωσε το χθεσινό συσχετισμό της πλατείας. Για πρώτη φορά η πλατεία Συντάγματος μετά από 20 μέρες εθνικοφροσύνης, βρέθηκε με κόκκινες και κοκκινόμαυρες σημαίες, ανθρώπους που δεν ήταν ποτέ γλείφτες της εξουσίας και ψηφοφόροι των κομμάτων, με ανθρώπους που δεν αναπολούν τις μέρες του 2004, ούτε τη χούντα του Παπαδόπουλου. Η πλατεία είχε γεμίσει με απεργούς και αγωνιστές που δεν ψάχνουν ούτε στρατηγούς, ούτε τεχνοκράτες. Αυτό μπορεί να εκνεύρισε τους τηλεοπτικούς σπόνσορες των αγανακτισμένων, που έχασαν την πρωτοκαθεδρία στην πλατεία, μπορεί να βάζει σε δοκιμασία την ειρηνική συνύπαρξη των πατριωτών με τους εναλλακτικούς της κάτω πλατείας, αλλά αυτό θα έπρεπε να το περιμένουν. Χθες ήταν η μέρα της εργατικής τάξης και όχι των απογοητευμένων ψηφοφόρων των κομμάτων εξουσίας. Χθες ήταν κάτω ο κόσμος που ψάχνει κοινωνική λύση και όχι νέους δυνάστες. Χθες ήταν κάτω ο κόσμος που σέβεται την κοινωνική και πολιτική του ταυτότητα και όχι αυτοί που θεωρούν ότι η λύση είναι μια μεγάλη Ελλάδα ή ένα μεγάλο Woodstock. Και δεν είναι τυχαίο ότι όσο ήταν αυτός ο κόσμος κάτω, η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να το βάλλει στα πόδια. Όσο κι αν ορισμένοι νομίζουν ότι δεν μας φτάνουν μόνιμα (αν δεν κατέβει κάτω 1 ή και 2 εκατομμύρια…) οι δυνάμεις, , η χθεσινή μέρα απέδειξε ότι οι εικόνες των μαχητικών συγκρούσεων είναι αυτές που δεν μπορούν να διαχειριστούν τα επιτελεία της αστικής τάξης, ούτε και να τις εντάξουν σε οποιοδήποτε σχεδιασμό. Πράγμα που άνετα μπορούν να κάνουν με τις ακίνδυνες μούντζες και τα Ελλάς-Ελλάς των απογοητευμένων οπαδών τους, που είναι όμως έτοιμοι να πιάσουν στον αέρα το ξεροκόμματο που θα τους πετάξει η αστική εξουσία.
Η αριστερά δεν έχει να περιμένει τίποτα από τα κατσαρόλια των υπηκόων. Αν έχει να περιμένει κάτι είναι από τον κόσμο εκείνο που όχι μόνο είναι αλλά και αισθάνεται εργατική τάξη και φυσικά από τον κόσμο που μάχεται και αισθάνεται περήφανα που είναι στην αριστερά. Αυτός ο κόσμος είναι η εγγύηση για οποιοδήποτε σχέδιο. Οι υπόλοιποι θα ακολουθήσουν όταν δουν ότι η αριστερά και ο κόσμος της είναι αποφασισμένη να μπει μπροστά και να δώσει λύση. Το δρόμο τον ανοίγει πάντα η πρωτοπορία. Κάποιοι θέλουν να είναι με το πλήθος. Ας είναι και ας λουστούν και τις επιλογές του πλήθους. Μετά όμως μην κλαίγονται για το κακό που τους βρήκε.

Κ. Μαραγκός

Αρχίζοντας αυτό το μπλογκ και έχοντας υπόψην περισσότερο μια ηλεκτρονική εφημερίδα, βρήκα αρκετά χρηστικό το συγκεκριμένο progect.

Εκείνο το οποίο δεν ήξερα, και ούτε υπάρχει και κάποια εμφανής τουλάχιστον προειδοποίηση για αυτό, είναι πως η webnode έχει θέσει όριο επισκεψιμότητας, το οποίο για να παρακαμφθεί πρέπει ή "να πληρώσεις" ή να ενεργοποιήσεις την "διαφήμηση", με τα αντιαισθητικά, αντιλειτουργικά (γιατί βαραίνει πολύ η σελίδα), όσο και ιδεολογικά απαράδεκτα για ένα τέτοιο blog, αποτελέσματα που βλέπετε.

Ως εκ τούτου ο fadomduck θα μετακομίσει μόλις βρω αρκετό χρόνο για να μαζέψω τα πράγματα του, και ένα νέο σπίτι, με την μορφή καθαρόαιμου μπλογκ αυτή την φορά.

Οφείλει και μια συγνώμη από τους αναγνώστες του, για το διαφημηστικό τσίρκο που του προέκειψε.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΛΑΪΚΗΣ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗΣ

Είναι ενθαρρυντικό στοιχείο να βρίσκεται λαός και νεολαία στο δρόμο διαδηλώνοντας τη συσσωρευμένη οργή του. Μπορεί να διαμορφώσει ένα κλίμα πιο ουσιαστικής αγωνιστικής ανάτασης, αν μετεξελιχθεί σε πιο αποφασιστική συμμετοχή  στο οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα που παλεύει για να αποκρούσει και να ανατρέψει τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική και όχι να αλλάξουν τα πρόσωπα στην κυβέρνηση, ή να γίνουν μικροδιορθώσεις στα μνημόνια των μονοπωλίων.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη, για να αντιμετωπίσει ο λαός την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να βγάλει σωστά συμπεράσματα, να κατανοήσει τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, του χρέους, των κλιμακούμενων μνημονίων, να δει καθαρά ότι οι υπεύθυνοι είναι η πολιτική, τα κόμματα και η ΕΕ που υπηρετούν την κερδοφορία και τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι καιρός οι λαϊκές συνειδήσεις να κάνουν πολιτικό, ιδεολογικό άλμα, να απεγκλωβιστούν από τα ιδεολογήματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να εμπιστευτούν το ΚΚΕ. Το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να δώσει πια τίποτα καλό για το λαό, είναι ξεπερασμένο, σαπίζει, μόνο φτώχεια, κρίσεις, πολέμους θα φέρνει.

Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που πολύ πριν φέρουν το μνημόνιο καλούσε το λαό σε ξεσηκωμό, όταν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του έκρυβαν τις αιτίες και τον καθησύχαζαν για τις συνέπειες της κρίσης, γι’ αυτά που θα έφερναν. Άλλωστε το ΚΚΕ είχε προβλέψει ότι αργά ή γρήγορα θα υπάρξουν και αυθόρμητα μαζικά ξεσπάσματα δίπλα στις μάχες που δίνει το οργανωμένο ταξικό λαϊκό κίνημα.

Το ΚΚΕ έγκαιρα και πριν τις εκλογές προειδοποίησε το λαό για τη θύελλα που θα έφερναν, είτε εκλεγόταν στην κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ είτε η ΝΔ. Έγκαιρα και με θάρρος πρόβλεψε ότι η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση, η ΕΕ κήρυξαν στο λαό πόλεμο και τον κάλεσε να απαντήσει με ανυπακοή, απειθαρχία και αντεπίθεση για να μην πληρώσει αυτός την κρίση, το χρέος και τα αδιέξοδα του συστήματος. Στα τρομοκρατικά διλήμματα «χρεοκοπία ή βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα» έδωσε με θάρρος ξεκάθαρη απάντηση: Καμιά θυσία για τα κέρδη, την κρίση και το χρέος. Την κρίση και το χρέος να πληρώσει η πλουτοκρατία. Πατριωτισμός είναι να μην χρεοκοπήσει ο λαός.

Το ΚΚΕ με αίσθημα ευθύνης και εμπιστοσύνης απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα που βγαίνουν σήμερα στο δρόμο και τους επισημαίνει ότι οι αγώνες που δεν στοχεύουν στους υπεύθυνους και τις αιτίες δεν μπορούν να φέρουν ουσιαστικά αποτελέσματα και τα καλεί να προχωρήσουν αποφασιστικά προς τα εμπρός.

Η γενική απαίτηση «κάτω το μνημόνιο» επί της ουσίας δεν λέει τίποτα, αν δεν γίνει αφετηρία για την παρεμπόδιση κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, αν δεν συνοδεύεται με «κάτω τα μονοπώλια, η ΕΕ και τα κόμματα που τα υπηρετούν». Αλλιώς, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα φέρνουν συνεχώς χειρότερα μνημόνια. Αυτό κάνουν σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το ύψος τους χρέους. Δεν γίνεται να γυρίσουμε προς τα πίσω σε λύσεις που δοκιμάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες.

Η διαμαρτυρία κατά της ανεργίας για να έχει νόημα πρέπει να συνοδεύεται και με την πάλη να γίνουν λαϊκή – κοινωνική περιουσία οι μεγάλες επιχειρήσεις. Όσο ανήκουν στους καπιταλιστές, αυτοί θα καθορίζουν την οικονομία και την παραγωγή, που είτε βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης είτε κρίσης δημιουργεί ανέργους. Ο άγριος ανταγωνισμός τους για υψηλότερη κερδοφορία θα κλείνει τις πιο αδύναμες επιχειρήσεις, θα εκτοπίζει τους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, θα μειώνει τον αριθμό των εργαζομένων, θα τσακίζει μισθούς και δικαιώματα.

Τα γνωστά καλλιεργούμενα επιφανειακά και λαϊκίστικα συνθήματα «κλέφτες», «ψεύτες», απαλλάσσουν τον πραγματικό ένοχο, την πλουτοκρατία που ληστεύει νόμιμα το λαό και τον φυσικό και ορυκτό πλούτο της χώρας. Τα σκάνδαλα, ο χρηματισμός πολιτικών των κομμάτων του συστήματος, είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που φέρνει δεινά στο λαό και όχι αιτία. Δίνουν συγχωροχάρτι στα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και άλλων κομμάτων που στηρίζουν τα βάρβαρα μέτρα για ιδεολογικούς λόγους κι ας μην έχουν κλέψει.

Τα αντιδραστικά συνθήματα «έξω τα κόμματα, τα συνδικάτα», που προβάλλουν ορισμένα κέντρα και θέλουν να αποκτήσουν απήχηση στο λαό, έχουν ως κύριο στόχο να μπερδέψουν τις λαϊκές συνειδήσεις. Έτσι έχουν τη δυνατότητα η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα να ερμηνεύουν το μήνυμα της διαμαρτυρίας με διαφορετικό τρόπο και όπως τους συμφέρει. Να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι με τους υπεύθυνους, το ΚΚΕ που αποκάλυψε και αντιπάλεψε με συνέπεια την πολιτική ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, να κρύψουν την πολιτική ευθύνη του λαού που τους στήριξε ή τους ανέχτηκε με την ψήφο του. Να κρύψουν ότι οι ταξικές δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ παλεύουν σταθερά και πρωτοπόρα για το δίκιο των εργαζομένων, σε αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό της πλειοψηφίας ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ.

Οι εργατικοί λαϊκοί και νεανικοί αγώνες σήμερα, για να έχουν αποτέλεσμα και τη δύναμη να ορθώσουν εμπόδια στα κλιμακούμενα βάρβαρα μέτρα, πρέπει να στοχεύουν τους υπεύθυνους για τα λαϊκά δεινά που είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η ΕΕ και τα κόμματα που τους υπηρετούν. Να διεκδικούν τα σύγχρονα δικαιώματα, να στοχεύουν σε αναγκαίες ριζικές αλλαγές που χρειάζονται στην οικονομία και στην εξουσία, ώστε η ανάπτυξη να υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου.

Το ΚΚΕ προειδοποιεί και καλεί τις λαϊκές δυνάμεις που συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκαία η λαϊκή δράση για να αποτραπεί η μόνιμη πτώχευση του λαού στην οποία οδηγούν κυβέρνηση – ΕΕ, να αντιμετωπίσουν με δυσπιστία τις κολακείες και τα «αγκαλιάσματα» των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, διάφορων μηχανισμών και ομάδων που παριστάνουν τους ανεξάρτητους και ακομμάτιστους. Αυτοί έχουν πολλαπλούς στόχους, ειδικούς λόγους και επιδιώξεις, ωστόσο συμπίπτουν σε μια κοινή συνισταμένη παγίδευσης, ναρκοθέτησης ή εκτόνωσης των λαϊκών αγωνιστικών διαθέσεων.

Η κυβέρνηση, τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος έχουν κάθε λόγο να μείνει θολή η αυθόρμητη μαζική αγανάκτηση. Να εγκλωβιστεί σε ανούσια συνθήματα ή σε αντιδραστικά ιδεολογήματα. Έτσι έχουν τη δυνατότητα να βάλουν αυτοί όποια ταμπέλα θέλουν στις λαϊκές απαιτήσεις και κινητοποιήσεις. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να ελέγξουν προς όφελός τους τις λαϊκές αντιδράσεις. Να τις χρησιμοποιήσουν για να εκτονώσουν από ένα σημείο και μετά τη λαϊκή οργή και να την μετατρέψουν σε μοιρολατρία, ότι τίποτα δεν γίνεται, και σε υποταγή. Να τις περιορίσουν σε απατηλούς στόχους μιας καλύτερης διαπραγμάτευσης μέσα στην ΕΕ, όπως προβάλλουν η ΝΔ, το κόμμα του Καρατζαφέρη και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Η λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει ανησυχεί την πλουτοκρατία, ωστόσο δεν τη φοβίζει, γιατί γνωρίζει ότι χωρίς οργάνωση και ταξική συνειδητοποίηση δεν μπορεί να γίνει αποτελεσματική και επικίνδυνη γι’ αυτούς η λαϊκή αγωνιστική δράση. Αντίθετα επιδιώκουν να την αξιοποιήσουν προκειμένου να σπρώξουν τα κόμματα εξουσίας σε πιο αντιδραστικές και επιθετικές θέσεις. Στο όνομα των «ικανών, άξιων και τίμιων πολιτικών» και με αφορμή τις λαϊκές αντιδράσεις προετοιμάζουν το έδαφος, ώστε αν το σημερινό κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδειχτεί ανίκανο να διαχειριστεί τον λαϊκό παράγοντα, να προχωρήσουν σε μεταμφίεσή του, στη δημιουργία νέων αστικών κομμάτων, ώστε να κερδίσουν χρόνο, να πάρουν «περίοδο χάριτος» ως νέα κόμματα, για να προχωρήσουν πιο αποφασιστικά στην καταδίκη των εργαζομένων στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην οποία οδηγεί η κυριαρχία των μονοπωλίων και η πολιτική που τα υπηρετεί.

Το ΚΚΕ δεν χρησιμοποιεί προσωπεία, δεν παριστάνει τον ακομμάτιστο, δεν απευθύνεται πλαγίως στο λαό για να υιοθετήσει τα συνθήματά του. Με παρρησία και θάρρος έχει αποδείξει ότι λέει άφοβα όλη την αλήθεια και προτείνει διέξοδο προς όφελος του λαού.

Το ΚΚΕ απευθύνεται με εμπιστοσύνη στο λαό. Υπάρχει λύση. Η χώρα μας έχει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες για να αναπτυχθεί και να καλύψει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Για να γίνει αυτό απαιτείται να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να διαμορφωθεί ο παραγωγικός συνεταιρισμός της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολούμενων. Να υπάρχει πανεθνικός κεντρικός σχεδιασμός με λαϊκή εξουσία και εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτός ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας σημαίνει αποδέσμευση από την ΕΕ και τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Μπορεί να τον ανοίξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που ξεκινάει από τους τόπους δουλειάς και απλώνεται παντού. Δίνει ταυτόχρονα καθημερινά μάχες για την υπεράσπιση των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας, των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, των μικρομεσαίων αγροτών και επαγγελματιών, χωρίς να χάνει το στόχο της ριζικής ανατροπής.

Το ΚΚΕ καλεί σε αυτόν το δρόμο συμπόρευσης τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις, ειδικά αυτές που για χρόνια ακολούθησαν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Τις καλούμε για να οργανώσουμε τη λαϊκή ανυπακοή και αντεπίθεση, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα τα αλλάξει όλα προς όφελος των εργαζομένων και του λαού.

Καμιά υποταγή στα τρομοκρατικά διλήμματα και τις απειλές του κεφαλαίου, της ΕΕ, της κυβέρνησης. Ο λαός δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στα δικά τους διλήμματα και αδιέξοδα. Έχει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει την εμπειρία του. Έχει τη δύναμη με την οργάνωση και τη συμμαχία του, με ισχυρό ΚΚΕ, να προχωρήσει αποφασιστικά μπροστά για τη δική του εξουσία, με αποδέσμευση από την ΕΕ και λαϊκή οικονομία, να γίνει πραγματικά αφεντικό στον τόπο του και να συμβάλει καθοριστικά και ουσιαστικά στην πάλη των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, κατά της καταπίεσης των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

ΑΘΗΝΑ 7/6/2011                         ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η τρίτη και τελευταία συνέχεια είναι η αλήθεια πως καθυστέρησε αρκετά περισσότερο από το προγραμματισμένο, κυρίως εν αναμονή έξελίξεων που θα την καθιστούσαν πιθανά ανεπίκαιρη. Αν και κινήσεις προς την αποφυγή των πιθανών καταστάσεων που ανέφερα στα δύο πρώτα κείμενα, έχουν ήδη γίνει, νομίζω πως μια και η κατάσταση παραμένει ρευστή, αλλά και μια και κάποια ιδεολογικά ζητήματα είναι διαχρονικά ανοιχτά, ανεξάρτητα επικαιρότητας, καλό θα ήταν αυτός ο προβληματισμός να ολοκληρωθεί.

 Ας δούμε λοιπόν, με ποιον πολύ απλό απλό (όσο και κοντόφθαλμο τρόπο) ο ιδεαλισμός του μικροαστού δοιανοούμενου υποθάλπτει τον ολοκληρωτισμό του μικροαστού νοικοκύρη.
Γιατί όταν έχεις  βοηθήσει να πειστεί ο άλλος, πως τα κόμματα είναι όλα «ξεπερασμένα», τα σωματεία είναι όλα «πουλημένα» και οι βουλευτές είναι όλοι «κλέφτες», που νομίζεις πως θα στραφεί ο άλλος; Σε μια «άμεση δημοκρατία» που κανείς δεν μπορεί να συμφωνήσει καν (ούτε καν οι πιο φανατικοί των θιασωτών της μεταξύ τους), σε τι ακριβώς συνίσταται, (και που η ύπαρξη της ή μη, δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για κανέναν, όσο οι μισθοί κινούταν σε επίπεδα ευπρεπούς επιβίωσης)* ή στον ολοκληρωτισμό, όταν ο πολύ πρακτικός μικροαστός νοικοκύρης, αντιληφθεί τα αδιέξοδα (που περιγράφονται στο δεύτερο μέρος), των νοητικών νεφελωμάτων του μικροαστού δοιανοούμενου που προτείνονται σαν λύση, και που δεν απαντάνε σε κανένα απολύτως από τα υλικά προβλήματα που επιτακτικά μπαίνουν στο σήμερα;
-Δηλαδή ανεργία, μισθοί, φόροι, ωράρια εργασίας, κοινωνικές δαπάνες κλπ. Βέβαια η μάχη για τα τελευταία, δεν μπορεί παρά να δωθεί πρώτιστα στους χώρους δουλειας, όπου η επιρροή της «αριστερής» μικροαστικής δοιανόησης είναι  σχεδόν μηδενική, και όχι φυσικά στις πλατείες.
Ομως εδώ έχουμε την πιο θεαματική απόπειρα αυτογκόλ όλων των εποχών, καθώς σε μία περίοδο που η άρχουσα τάξη έχει δείξει ξεκάθαρα** πως εξετάζει πολύ σοβαρά σενάρια ολοκληρωτικής εκτρωπής, κάποιοι και προκειμένου να αποκτήσουν επιτέλους ένα μαζικό ακροατήριο που δεν είχαν ποτέ, αποδέχονται και βοηθάνε στην απαξίωση του συνόλου της αριστερής πολιτικής σκέψης και οργάνωσης*** όσο και των εργατικών συνδικάτων, που είναι και οι μοναδικοί παράγοντες αντίστασης τόσο στα σημερινά οικονομικά μέτρα, όσο και σε ό,ποια δυνειτική προσπάθεια ολοκληρωτικής εκτροπής.

Κατά αυτόν λοιπόν το τρόπο η "υπόκλιση στο αυθόρμητο" καταλήγει στην υποστολή των σημαιών και το καταχώνιασμα των πολιτικών ταυτοτήτων κατά διαταγή του ...Προτοσάλτε, ούτως ώστε να βρίσκουν χώρο οι διάφοροι κατά τα άλλα απολιτικ (που όμως σε καθαρά πολιτικές πράξεις προβαίνουν) να αλωνίζουν, κρατώντας και αυτοί εν κρυπτώ τις πραγματικές και απεχθείς για τον λαό θέσεις τους. Βλέπε και εδώ.  Δεν επεκτείνομαι άλλο γιατί νομίζω πως είναι περιτό.

Για το τι μπορεί να κάνει κάποιος χωρίς να πέσει σε μία σειρά από ήδη στημένς παγίδες όπως: αποκοπή και από αυτούς τους μέχρι τώρα του καναπέ ανθρώπους, υποστολή των σημαιών του, αποφυγή σύγκρουσης με αυτούς τους ανθρώπους, αποφυγή υπόκλισης στις πιο καθυστερημένες αντιλήψεις μέρους των μαζών, νομίζω πως ένα πολύ καλό παράδειγμα είναι αυτό.

*μια τεράστια αντίφαση εδώ, μια και εφαρμογή, ακριβώς «αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών», προϋποθέτει ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης των συμμετεχόντων σε αυτήν, γιατί χρειάζεται τόσο, μεγάλο (ελεύθερο) χρόνο ενασχόλησης με τα κοινά, όσο ψηλό μορφωτικό- νοητικό επίπεδο των συμμετεχόντων. Η μεγάλη πλάκα εδώ είναι βέβαια πως οι πλέον ανώριμοι να λειτουργήσουν όχι σε «άμεση», αλλά σε «δημοκρατία» έστω, είναι ακριβώς οι πιο φανατικοί οπαδοί της πρώτης όπως εύγλωττα φαίνεται από τα παραρτήματα [1] και [2]. Ούτε ένα αντεπειχείρημα στην ό,ποια διαφωνία, και προσωπικοί χαρακτηρισμοί απέναντι σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν! Κάποιος πρέπει να τους διαμηνύσει πως υπάρχει ζωή και έξω από τα πανεπιστήμεια –και είναι και δύσκολη...
**Δολοφονικές απόπειρες των ΜΑΤ στην τελευταία απεργία, ξαμόλυμα των χρυσαυγίτικων συμμοριών αμέσως μετά, σαφής φασιστική σημειολογία (το «κίνημα της κατσαρόλας» ήταν που έδωσε το λαϊκό έρεισμα στην ανατροπή του Αλιέντε από τον Πινοσέτ), το «αγανακτισμένοι πολίτες» νομίζω πως είναι πολύ πρόσφατο για να χρειάζεται υπενθύμηση, άγριο προμοτάρισμα των τελευταίων από τα πιο αντιδραστικά ΜΜΕ.
***Το «έξω όλα τα κόμματα» της πλατείας συντάγματος, μεταφράζεται άμεσα  σε «έξω τα κόμματα της αριστεράς». Γιατί ποια άλλα κόμματα θα δοκίμαζαν να παρέμβουν; Αυτά που ψήφισαν το μνημόνιο; Ας πήγαιναν... και θα γελάγαμε πολύ! Επιπλέον λειτουργησε και ως δούρειος ίππος προκειμένου να παλευτεί η άποψη «έξω τα συνδικάτα» γιατί ελέγχονται από τα ... «κόμματα»! Βλέπε και εδώ.

Κάποιος και χωρίς να ερωτηθώ, ανέβασε τα 2 πρώτα μέρη του [Η "άμεση δημοκρατία" και το αυγό του φιδιού ] στο athens.indymedia.org . Το post θα το βρείτε εδώ. Παρόλα αυτά θα παραθέσω εδώ τα σχόλια που ακολούθησαν (χωρίς δική μου παρέμβαση) γιατί τα θεωρώ διδακτικότατα τόσο για τον τρόπο όσο και για το επίπεδο σκέψης συγκεκριμένων πολιτικών χώρων. Τα συμπεράσματα των (όποιων) αναγνωστών:

ρε φιλαρλακι

Είμαι από Ηράκλειο Κρήτης και έχω βρεθεί στη πλειοψηφία των συνελεύσεων των "αγανακτησμένων" . Ανοίκω ιδεολογικά στον ευρύτερο Α/Α χώρο . Οπως και πολλοί σύντροφοι αριστεροί και Α/Α συμμετέχουμε σε αυτές τις συνελεύσεις , συνδιαμορφώνουμε με κόσμο , κάνουμε προτάσεις , ακούμε προτάσεις υπολλοίπων κτλ .

Τέτοιες διαδικασίες μόνο καλό μπορούν να κάνουν . Προσπαθούσα πάντα να σκεφτώ κάποιον τρόπο να βρεθώ σε πολιτικές/κοινωνικές διαδικασίες με άτομα διαφορετικής ιδεολογίας και τρόπου σκέψης, με άτομα που δεν είναι "βαμένα" και επειδή είμαι και σε επαρχιακή πόλη , να συζητήσω με κόσμο πέρα από τους 10-20-50 κλασικούς . Και αυτό συμβαίνει εδώ . Μόνο και μόνο το γεγονός ότι έρχεται κάποιος μπάρμπας ή κάποιος απωλημένος ή κάποιος που ζει με 3 και 60 και συζητάει τα προβλήματα του και ελπίζει πραγματικά ότι κάτι θα γίνει είναι πολύ μεγάλή "πρόοδος" ας πούμε κοινωνικά . Ακόμα και να μην πετύχει τίποτα είναι παρακαταθήκη γιατο μέλλον . Ακούστηκαν και κάποιες ρατσιστικές απόψεις τη 2η μέρα και ξέρεις τι έγινε ? Ο κόσμος από κάτω γιούχαρε τον ομιλιτή και πήγε να του τη πέσει και οι "δικοί" μας καλούσαν τον κόσμο να ηρεμίσει αι απλά να τον απομακρίνουν γιατί αυτό που έπρεπε να γίνει έγινε . Τελείωσε , ρατσιστικές απόψεις δεν περνάνε εδώ τουλάχιστον . Για να μην υπάρξουν και στο μέλλον είναι δικό μας θέμα να κάνουμε ότι μπορούμε . Αν έχετε τα κότσια ξεκολήστε και συμμετέχετε δεν έχω κάτι άλλο να πω .

Παραθέτω εδώ ασχολίαστα μία κουβέντα από το athens.indymedia.org, από την οποία μπορεί κάποιος να βγάλει αρκετά συμπεράσματα για την πολιτική αντίληψη των "αμεσοδημοκρατών" της πλατείας συντάγματος:

Παράρτημα

Athens IMC FORUM

Aς δούμε όμως πρώτα σε τι ακριβώς συνίσταται η “άμεση δημοκρατία”, και σε ποιο ακριβώς σημείο ο μικροαστισμός του νυκοκυραίου της πάνω πλατείας συναντιέται με τον μικροαστισμό του διανοούμενου της κάτω. Το κλειδί είναι ακριβώς η αποθέωση της “άμεσης δημοκρατίας”, του ακηδεμόνευτου κλπ.

Προσπερνάμε στα γρήγορα το γεγονός πως η ίδια η κουβέντα περί “άμεσης” ή μη δημοκρατίας , αποπροσανατολίζει την κουβέντα από το βασικό ζήτημα, που είναι το ποιοι και πως θα θησαυρίσουν από την δρομολογημένη εξαθλίωση του ελληνικού λαού, και πως αυτή μπορεί να αποτραπεί, και πάμε να πούμε δύο λόγια για την αντζέντα (περί “άμεσης δημοκρατίας”) που μας επέβαλαν.

Η “άμεση δημοκρατία” λοιπόν, είναι ένα υπέροχο σύστημα λήψης ομαδικών αποφάσεων (και φυσικά όχι φάρμακο για κάθε νόσο και κάθε μαλακία....), μόνο που έχει ορισμένους εγγενείς περιορισμούς:

-Μπορεί να εφαρμοστεί σε ομαδοποιήσεις των 50 (και πολλούς λέω) ανθρώπων, το πολύ!

Γιατί αυτό; Για πολύ πρακτικούς λόγους. Προσπερνάω γρήγορα τον έναν, (πως απαιτεί ένα λίγο πολύ υψηλό, αλλά και ισότιμο επίπεδο των συμμετεχόντων) και πάω στους πρακτικότερους:

Σε μία ομάδα 50 ατόμων, όπου όλοι θα εκφράσουν άποψη (γιατί αλλιώς κάποιοι θα μιλάνε- κάποιοι θα ψηφίζουν, σκατά συμμετοχική, δηλαδή σκατά δημοκρατία θα είναι, η κατά τα άλλα “άμεση δημοκρατία”), με μέσο όρο τοποθέτησης τα 10-15 λεπτά για τον καθένα βγάζουμε ήδη 2 ώρες στην καλύτερη, πολλαπλασιάζουμε Χ2 για τις δευτερολογίες και Χ3 για τις τελικές τοποθετήσεις και έχουμε φτάσει ήδη στις 6 ώρες. Αλλά αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα. Ο καθένας από τους συμμετέχοντες θα πρέπει να θυμάται, να κρίνει να σχολιάσει και να εκτιμήσει 147 τοποθετήσεις! Εδώ στο net που είναι και γραπτά, και στα άρθρα που έχουν πολλά σχόλια μετά τα 10 πρώτα, κουρκουτιάζεις και τα προσπερνάς έτσι.... Και ακόμη δεν πιάσαμε και το κλου της υπόθεσης: Ποιός θα συντονίζει την διακασία; Γιατί αν εκλέγεται πάπαλα η “άμεση” και γυρίσαμε στην αντιπροσωπευτική, και αν αυτοδιορίζεται τότε πάπαλα η ...δημοκρατία η ίδια!

Τώρα ας προσαρμόσουμε την παραπάνω διαδικασία στον αριθμό των 5.000, ή των 50.000 και ας κάνουμε τους υπολογισμούς μας. Αν κάποιος πιστεύει πως μπορεί να είναι λειτουργική μια τέτοια διαδικασία ας μπει στον κόπο να μας το εξηγήσει.

Στην πραγματικότητα εκείνο που συμβαίνει σε τέτοιες διαδικασίες είναι πως οι όποιες αυτόκλητες “πρωτοπορείες” καπελώνουν τους υπόλοιπους χωρίς να τους αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα της καταγραφής της άποψης τους που αναγνωρίζεται θεσμικά στην αντιπροσώπευση!

Τι μας προτείνουν λοιπόν οι “αμεσοδημοκράτες” μας;

Να μαζευτούμε σήμερα 5.000 νοματαίοι στο σύνταγμα (που χωράμε), αύριο 50.000 στο ΟΑΚΑ (που θα μας χωρέσει), και όταν γίνουμε 500.000 να κλείσουμε για τρίχρονη συνεδρίαση (μέχρι να μιλήσουμε 5min όλοι) τον κάμπο στην Λάρισα; Γιατί κάποιος συντονισμός πρέπει να υπάρχει ακόμη και με τις άλλες πόλεις... Και μην μου πει κανείς θα στείλουμε ...αντιπρόσωπους! Φτού κακά!

Εκεί δεν υποτίθεται πως είναι το πρόβλημα; Στην ...”αντιπροσώπευση”; Ασε που ετσι είναι οργανωμένο το ...ΚΚΕ!

Εδώ ο ανομολόγητος πόθος (γιατί διανοητικά καθυστερημένοι δεν είναι) των “μικροαστών της αριστεράς” είναι να ξαναβάλουν τον Προυντόν από το παραθυρό μέσα στο εργατικό κίνημα, που τον κλώτσησε από την πόρτα εδώ και 150 χρόνια τουλάχιστον.... Γιατί αυτές οι διαδικασίες, μόνο σε μικρές αυτόνομες-αυτάρκεις κοινότητες, μπορούν (;) να εφαρμοστούν!

Α, ξέχασα... αυτά δεν τα προτείνουν για μία μελλοντική κοινωνία όπου οι άνθρωποι θα έχουν τόσο το επίπεδο όσο και άπλετο ελεύθερο χρόνο για να σχοληθούν με τα κοινά, αλλά τώρα! Που ο άλλος δουλεύει 10 ώρες, θέλει άλλες 3 να μετακινηθεί (αν ζει στην Αθήνα τουλάχιστον), και αν είναι και γυναίκα έχει και τα παίδιά έχει και το σπίτι...(τι να κάνουμε, δεν απαρτίζονται όλα τα αντρόγυνα από αριστερούς στρατευμένους ή φοιτητές και διανοούμενους...)

Και θα μου πει κάποιος, καλά όλα αυτά ρε φίλε,αλλά με τον φασισμό τι σχέση έχουνε;

Εχουνε και παραέχουνε, αλλά αυτά στην 3η συνέχεια.....

Λέτε να αποκτήσει “επιτέλους” η Ελλάδα ένα γνήσιο φασιστικό κίνημα, με λαϊκή βάση, πράγμα που δεν κατάφερε ούτε ο ...Μεταξάς; (https://www.antistasi.info/forum/showthread.php?t=1906)

Εχουμε σημαντικές ενδείξεις πως οδεύουμε προς τα εκεί, ή τουλάχιστον υπάρχει μια οργανωμένη μεθόδευση προς κάτι τέτοιο. Αν θα έχει την θλιβερή τύχη των προηγούμενων προσπαθειών, μένει να το δούμε (ή ακόμη σωστότερα, να το αποτρέψουμε) στο άμεσο μέλλον. Πάντως το “κίνημα” των “αγανακτισμένων πολιτών” δείχνει αρκετά ελπιδοφόρα δείγματα σε όσους ευελπιστούν στην δημιουργία ενός γνήσιου φασιστικού αντί-πόλου του “δρόμου” και μακρυά από τις απωθητικές ναζιστικής αισθητικής, γραφικότητες της Χρυσής Αυγής που θα εμποδίζουν την μαζικοποίηση του.

-Τι λε ρε μεγάλε, μπορεί να μου αντιτείνει ο ο,ποιοσδήποτε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι φασίστες;

-Και βέβαια δεν είναι, ή τουλάχιστον δεν αισθάνονται τέτοιοι! Κάποιοι μάλιστα στο άκουσμα και μόνο της λέξης φασισμός, μπορεί να είναι έτοιμοι να τραβήξουν μέχρι και ...πιστόλι!

Αλλά αυτό δεν σημαίνει οποσδήποτε και από μόνο του, κάτι.

Ο φασισμός ποτέ δεν αφήνει τη κάρτα του πριν σε επισκεφτεί! Ιστορικά κάνει ακριβώς το αντίθετο!

(εδώ θα ανοίξω μία παρένθεση, για να πω πως ο γερμανικός ναζισμός δεν ήταν παρά μία καρικατούρα του ιταλικού φασισμού, άσχετα αν έχουμε συνηθείσει να παίρνουμε πιο σοβαρά τον πρώτο,λόγω των εγκλημάτων του. Πολιτικά μιλώντας, είναι άλλης τάξης ζήτημα. Προτείνω για όποιον δεν το έχει διαβάσει ακόμη το “Σύντροφος Μουσολίνι - Ρίζες και δρόμοι του πρωτογενούς φασισμού/Συγγραφέας  : Scheuer Geor/Μεταφραστής  : Παπακώστας Τίμος/πιμελητής  : Παπακώστας Τίμος/Φιλίστωρ /1999”, είναι διαφωτιστικότατο και βοηθάει πραγματικά να κατανοήσουμε το φαινόμενο του φασισμού,μακρυά ακόμη και απο τους δικούς μας μύθους)

• Ο φασισμός παρουσιάζεται πάντα σαν κάτι το δήθεν νέο (αφού όλοι ξέρουν το παρελθόν του), σαν κάτι φιλολαϊκό, σαν κάτι τάχα “επαναστατικό”, και πάντα σαν κάτι “υπεράνω της πολιτικής αντιπαράθεσης”, πράγμα απόλυτα λογικό, μια και επιδιώκει να την καταργήσει υπέρ του. Ετσι προσεταιρίζεται τις μικροαστικές (κατά κύριο λόγο) μάζες, προκειμένου να τις στρέψει ενάντια στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Ο Ραφαηλίδης ,όταν έγραφε (με κάποια δόση υπερβολής πάντα) πως φασισμός είναι η διχτατορία των μικροαστών σε συμμαχία με το μεγάλο κεφάλαιο, απέναντι στους εργάτες, πάταγε πολύ γερά στα πόδια του. -Ομως οι μικροαστοί είναι ...λαός(!) και εδώ αρχίζουν τα ζόρια... Γιατί οι μικροαστοί σαν ενδιάμεση κοινωνικά μάζα θεωρούν πως τα δικά τους ακριβώς συμφέροντα, ταυτίζονται με αυτά του συνόλου της κοινωνίας και ανεξάρτητα από τις όποιες ταξικές διαφορές! (βλέπε και “18η Πρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη”, “Ο εμφύλιος πόλεμος στην Γαλλία” κ.α.)

• Ο φασισμός ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν απευθήνεται στην λογική, αλλά πάντα στο θυμικό του πιο καθυστερημένου κομματιού του λαού. Απεχθάνεται την οποιαδήποτε ορθολογική ανάλυση (πολύ σωστά, μια και τον αναιρεί εύκολα), και ποντάρει στο συναίσθημα. Χρησιμοποιεί τον μανιχαϊσμό για να φτάσει στην γενίκευση (προδότες πολιτικοί [όλοι], εγκληματίες μετανάστες [όλοι], ξεφτιλισμένα κόμματα [όλα, μέχρι και το ΚΚΕ(μ-λ)!] κλπ κλπ.

• Χρησιμοποιεί τα συμπλέγματα κατωτερότητας (“οι ψευτοκουλτουριάρηδες αριστεροί”), και την μικροαστική αγανάκτηση (“έξω οι κλέφτες”) για να φτάσει στους στόχους του.

• Ετσι λοιπόν γνήσια λαϊκοί άνθρωποι, και με τις καλύτερες των προθέσεων, αντιλαμβάνονται το τι έγινε όταν είναι πια πάρα πολύ αργά.

  Η ιστορική πείρα, αυτό διδάσκει τουλάχιστον...

Εάν στα παραπάνω διαπιστώσατε ανατριχιαστικές ομοιότητες με το “κίνημα της πλάτείας”, μην ανυσηχήσετε από τώρα γιατί έχει κι'άλλο...

-Χαρακτηριστικότατο δείγμα γνήσιας φασιστικής αντίληψης, είναι η εχθρότητα απέναντι στα συνδικάτα. (όχι τα “πουλημένα”- και χωρίς να εξαιρούνται  αυτά που θα μπορούσαν δυνειτικά να δημιουργηθούν, -ΟΛΑ ανεξαιρέτως(!) τα εργατικά συνδικάτα!) Εδώ πια τα πράγματα είναι απροκάλυπτα! Γιατί κάποιοι ζητάνε την δυάλυση των εργατικών σωματείων! (https://e-globbing.blogspot.com/2011/05/blog-post_31.html#more) Προς το παρόν φυσικά δεν τολμάνε (άλλο βασικό γνώρισμα του φασισμού, η θρασυδειλία των εκφραστών του) να την επιβάλουν “δυναμικά”. Αργότερα όμως;

Η “καλιτεχνεία” όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι άλλη:

Είναι το γεγονός πως όλα τα παραπάνω πλασάρονται στο όνομα της “άμεσης δημοκρατίας”, και σιγοντάρονται από γνήσιους αντιφασίστες ανθρώπους, οι οποίοι μέσα στον πολιτικό αυτισμό τους, για μία ακόμη φορά δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς σιγοντάρουν.

Συνεχίζεται....

Ας δούμε μερικά κομμάτια του παζλ:

*

Μέσα από τα ίδια αυτά ΜΜΕ, με εμφανή στόχο να χτυπηθεί στην «καρδιά» η λαϊκή αφύπνιση, διακινήθηκε ο γκαιμπελισμός των προθύμων του μνημονίου, που προσπάθησαν να περάσουν την προβοκάτσια ενάντια στο ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ για τα γεγονότα στον Αγνωστο Στρατιώτη.

*

Η φωνή της λαοπλημμύρας «πνίγηκε» από τα δελτία ειδήσεων.

*

Λίγες μέρες νωρίτερα το πανό του ΚΚΕ στην Ακρόπολη με κεντρικό σύνθημα «Peoples of Europe Rize up» (σ.σ.: «Λαοί της Ευρώπης Ξεσηκωθείτε») προκάλεσε την μήνιν του κατεστημένου. Οι ίδιοι - από τους πολιτικούς προύχοντες του καθεστώτος μέχρι τους «Πορτοσάλτε» των ΜΜΕ - που τότε με αφορμή το πανό του ΚΚΕ έθεταν ακόμα και ζήτημα «νομιμότητας» (!) του ΚΚΕ, είναι οι ίδιοι που εδώ και μερικές μέρες εκθειάζουν τις κινητοποιήσεις των «αγανακτισμένων» στην Ισπανία, όπου δεσπόζει το πανό με το ίδιο ακριβώς σύνθημα...

*

Δεν υπάρχει «μαρκουτσοφόρος» που δεν έχει χρεώσει την οικονομική ασφυξία και τα λουκέτα στην αγορά στο γεγονός ότι «οι διαδηλωτές κλείνουν τους δρόμους».

Δεν υπάρχει ενσωματωμένη γραφίδα που δεν έχει κατηγορήσει την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη απεργία, την πιο μικρή ή την πιο μεγάλη κινητοποίηση, σαν ένδειξη «ανευθυνότητας». Σαν υπαίτια πρόκλησης «κοινωνικής αναταραχής». Σαν πράξη «αντιπατριωτική» που «υπονομεύει την πορεία σωτηρίας της χώρας».

***

Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτή είναι η στάση του κυρίαρχου πολιτικού και εκδοτικού - τηλεοπτικού κατεστημένου απέναντι στις λαϊκές διαμαρτυρίες.

Και ω του θαύματος!

Εδώ και μερικά 24ωρα οι πλέον ορκισμένοι εχθροί των λαϊκών συγκεντρώσεων διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος πρώτος θα αποθεώσει το «κίνημα των αγανακτισμένων»! Πασχίζουν να αποδείξουν ότι «είναι κι αυτοί εκεί»! Οτι αγαπούν τους διαδηλωτές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο!

*

Από τον ΣΚΑΪ που πέρσι μεγαλοστελέχη του ζητούσαν την κατάργηση άρθρων του Συντάγματος για να τίθενται εκτός νόμου οι συναθροίσεις (!)

μέχρι το MEGA των γνωστών «απεργοφάγων»,

από τους απηνείς διώκτες των διαδηλωτών στα διόδια, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς και στα λιμάνια μέχρι το STAR της... Πετρούλας,

όλοι τους ομνύουν στο «κίνημα των αγανακτισμένων»!

*

Τι έγινε ρε παιδιά!;...

***

Για να καταλάβουμε τι έγινε,

(σ.σ.: και για την ακρίβεια για να καταλάβουμε «πού θέλουν να το πάνε» αυτό που γίνεται),

αξίζει να σταθούμε σε όσα λένε οι «φίλοι των αγανακτισμένων».

*

«Ζήτω η αγανάκτηση των μαζών» (!), λοιπόν, με μια, όμως, προϋπόθεση: Οτι η αγανάκτηση δε θα οργανωθεί, δε θα έχει στόχευση, δε θα αποκτήσει ορίζοντα, αλλά θα παραμείνει στον αστερισμό του... «αυθόρμητου». Σε αυτή την περίπτωση θα έχει στο πλευρό της από την κυβέρνηση μέχρι τη ΝΔ, από το MEGA μέχρι τον ΣΚΑΪ!

*

Οσο, επομένως, η «αγανάκτηση» είναι «αυθόρμητη», έχει καλώς. Αλλά γιατί σπεύδουν να θωπεύσουν το «αυθόρμητο» και να το αντιπαραβάλουν με το «συνειδητό»; Γιατί επαινούν τον «αγανακτισμένο», αλλά πετροβολούν τον «συνειδητοποιημένο»; Γιατί κολακεύουν τον «αγανακτισμένο», αλλά συκοφαντούν τον «οργανωμένο»; Και γιατί δεν πρέπει ο «αγανακτισμένος» να εκδηλώνει την αγανάκτησή του «οργανωμένα»;

*

Διότι μάλλον έχουν αντιληφθεί περίφημα την ακρίβεια της διαπίστωσης του Λένιν:

«...το "αυθόρμητο στοιχείο" δεν αποτελεί στην ουσία τίποτε άλλο παρά εμβρυακή μορφή του συνειδητού». Χωρίς την ανάπτυξη του συνειδητού, όμως, τα αυθόρμητα ξεσπάσματα δε θα γίνουν ποτέ τίποτα «περισσότερο (από) ξεσπάσματα απόγνωσης κι εκδίκησης παρά αγώνας»(Λένιν, «Τι να κάνουμε;», σελ. 30, «Σύγχρονη Εποχή»).

*

Σήμερα, συνεπώς, αφού οι υπεύθυνοι των λαϊκών δεινών δεν μπορούν να αποτρέψουν την «αγανάκτηση», δίνουν όλο το βάρος τους ώστε να σκοτώσουν το «έμβρυο» του μετασχηματισμού της αγανάκτησης σε συνειδητή οργάνωση και σε συντονισμένη πάλη ενάντια σε όσους και σε όσα προκαλούν την αγανάκτηση.

«Μείνετε... αυθορμήτως αγανακτισμένοι», συνιστούν στην πλατεία οι «φίλοι των αγανακτισμένων». Και επιμένουν: «Κρατήστε την αγανάκτησή σας μακριά από κάθε οργάνωση». Πασχίζουν να κρατήσουν μακριά την αγανάκτηση ή ακόμα και να την στρέψουν ενάντια στο οργανωμένο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Λογικό: Οσο ο «αυθορμήτως αγανακτισμένος» διατηρείται σε κατάσταση «ανοργάνωτου αυθορμητισμού», τόσο μειώνονται και οι κίνδυνοι να μετατραπεί

σε «συνειδητοποιημένο»,

σε «χειραφετημένο»,

σε «αποφασισμένο»,

σε «εξεγερμένο» και

σε «επαναστατημένο».

Το θέμα, λοιπόν, είναι να αποτρέψουν τη μετατροπή της «αγανάκτησης» σε συλλογική δράση. Θέλουν να καπηλευτούν τη δίκαιη «αγανάκτηση». Να την ενσωματώσουν μετατρέποντάς την σε ένα ανώδυνο, ξεστρατισμένο άχτι. Να κόψουν τις γέφυρές της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα, που αφενός θα οξυγονώσει το κίνημα, αφετέρου θα μετατρέψει την αγανάκτηση σε ό,τι τρέμουν περισσότερο: Σε ταξικό πολιτικό αγώνα.

***

Στην ουσία, δηλαδή, εκείνο που πιπιλίζουν στο αυτί των ανθρώπων που κατεβαίνουν στις πλατείες δεν είναι μια διαπίστωση (ότι «είναι ακομμάτιστοι», αλλά μια «εντολή» που προωθείται μέσω της «αγαθής» παρότρυνσης και της «ανιδιοτελούς» προτροπής:

«Πρέπει να είστε ακομμάτιστοι», «πρέπει να είστε μακριά από κόμματα», «και οι 300 φταίνε» κ.ο.κ.

*

Αλλά ας το σκεφτούμε: Οι κήρυκες του «ακομμάτιστου» για ποιο πράγμα, τελικά, «αγωνιούν»;

Φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, πάνε με το... ΠΑΣΟΚ;

Φοβούνται, αυτούς που διαδηλώνουν εναντίον της πολιτικής της ΝΔ και που οδήγησε την κατάσταση ως εδώ, μήπως τους τυλίξει η... ΝΔ;

Οι γραφίδες και τα κανάλια που επαινούν την «υπευθυνότητα του ΛΑ.Ο.Σ.», φοβούνται μήπως οι άνθρωποι που διαδηλώνουν εναντίον του μνημονίου που υπερψήφισε το ΛΑ.Ο.Σ., πάνε με το... ΛΑ.Ο.Σ.;

Οι ίδιοι που μόλις πριν λίγα χρόνια επιχείρησαν να κατασκευάσουν ένα «ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ του 20%», αγωνιούν μήπως η πλατεία που αγκομαχάει από την πολιτική της ΕΕ, πάει με τον... ΣΥΝ της ΕΕ;

*

Προφανώς, λοιπόν, το «ακομμάτιστο» κήρυγμα, με ολίγην από το «όλοι ίδιοι είναι», ούτε «ουδέτερο» είναι, ούτε και τόσο ακομμάτιστο.

Για την ακρίβεια, παρότι ποζάρει σαν «ακομμάτιστο», βολεύει αφάνταστα τα κόμματα που με την πολιτική τους προκαλούν τα δεινά και την αγανάκτηση του κόσμου.

***

«Στην πλατεία είναι όλη η κοινωνία», «στην πλατεία είναι και οι επιχειρηματίες», όπως διαλαλούσε χτες ο ΣΚΑΪ.

*

Φανταστείτε, δηλαδή, τη χαρά τους αν κατάφερναν να μετατρέψουν την πλατεία σε «πανεθνικό σύμβολο συναίνεσης», όπου θα κατέβαινε μέχρι και ο Παπανδρέου, ο ίδιος δηλαδή που όταν τον ρωτούν δεν έχει πρόβλημα να απαντά ότι αν ήταν εργαζόμενος θα κατέβαινε κι αυτός στις πορείες (!) ή ο Σαμαράς που χτες πήρε επ' ώμου στην κοινοβουλευτική του ομάδα τους «αγανακτισμένους»!

*

Αλλά πόσο «ακηδεμόνευτος» είναι ο χαβάς των βάρδων του «Λαός και Κολωνάκι»; Τελικά, πόσο «ακηδεμόνευτο» είναι το κήρυγμα που ξεχειλίζει από τη λογική του «όλοι το ίδιο είμαστε»; Μήπως αυτή δεν είναι η άλλη όψη του «όλοι μαζί τα φάγαμε»;

Οι τάχα οπαδοί του «ακηδεμόνευτου», ως άλλοι προφήτες της «κατάργησης των τάξεων», δεν είναι παρά χυδαίοι προπαγανδιστές που θέλουν να «καπελώσουν», να κηδεμονεύσουν και να οδηγήσουν τον κόσμο στην απάτη πως «όλοι ένα πράγμα είμαστε». Αλλά πουλώντας το εν λόγω παραμύθι από τα «θεωρεία» τους, ένα αποκαλύπτουν οι «φίλοι των αγανακτισμένων»: Οτι σε τόση εκτίμηση έχουν την «πλατεία», που της συμπεριφέρονται λες και δεν έχει ίχνος νοημοσύνης! Λες και στην «πλατεία» δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ότι είναι άλλο πράγμα ο εργάτης που του κόβουν το μισθό και άλλο πράγμα ο τραπεζίτης που παίρνει τα «πακέτα».

***

«Η πλατεία είναι γεμάτη», όπως λέει και το τραγούδι.

Αλλά το τραγούδι δε σταματά εκεί. Κόντρα σε όσους θέλουν να το σταματήσουν εκεί, κόντρα σε όσους το κόβουν, η «πλατεία» ας επιβάλει να ακουστεί και ο παρακάτω στίχος:

«...να η συγκέντρωση ανάβει κι όλα είναι συνειδητά»!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

δια χειρός Αλιθέρση

Αλλο «αγανάκτηση» κι άλλο αγώνας