«Κίνηση ματ» από το ΠΑΜΕ
Μια ογκώδη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και μια απρόβλεπτη κίνηση που έκανε, στις 3/6/2011, έδειξε ξαφνικά να αλλάζει το πολιτικό σκηνικό που είχαμε συνηθίσει ως τώρα. Το ΠΑΜΕ δεν έκανε «μοναχική πορεία», δεν απέφυγε τους «άλλους», δεν σταμάτησε σε καμιά απαγόρευση που είχε επιβάλει η άρχουσα τάξη για τη συγκέντρωση στη πλατεία (έξω κόμματα, συνδικάτα, ιδεολογίες) και πήγε ξεκάθαρα κατ’ ευθείαν στο Σύνταγμα.
Η αλλαγή στο σκηνικό όσο γινόταν εκτυλίσσονταν, ανέτρεπε στερεότυπα και δεδομένα. Την «απαγόρευση» ούτε που διανοήθηκε κανείς να τη θυμίσει σε μια τεράστια διαδήλωση αλλά ούτε και κανένας επιθυμούσε να μη βλέπει αυτή τη μάζα να περνάει από το κέντρο των διαδηλώσεων των τελευταίων ημερών.
Το ΠΑΜΕ έκανε κανονικά τη συγκέντρωση στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος, αναμείχθηκε με το πλήθος χωρίς διαχωρισμούς και αλυσίδες περιφρούρησης, άκουσε τον ομιλητή, φώναξε νέα συνθήματα πολύ διαφορετικά από τα συνήθη και έδωσε μια αισιοδοξία στα αγωνιζόμενα στρώματα ότι «κάτι ψήνεται». Η δε ομιλία ήταν τόσο προσεκτικά διατυπωμένη που δεν είχε ίχνος αιχμής ή αντιπαράθεσης για άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται στην ίδια κατεύθυνση.
Ήταν μια κίνηση τακτικής με μηνύματα προς το λαό, την εργατική τάξη, τους πολίτες που διαμαρτύρονταν στη πλατεία και κυρίως προς την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της που σίγουρα θα ανησυχήσουν σφοδρά από τη κίνηση αυτή.
Ίσως είναι νωρίς να γίνει κάποια εκτίμηση της κίνησης του ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ παρότι τηρεί μια κριτική – συμβουλευτική στάση απέναντι στους διαμαρτυρόμενους της πλατείας, έκανε ένα μεγάλο βήμα προς αυτούς, από αυτά που μάλλον αιφνιδίασαν τους πάντες και πολλούς γέμισαν με θετική διάθεση.
Το πρωί είχε προηγηθεί μια πολύ πετυχημένη και έξυπνη κίνηση από το ΠΑΜΕ με τον αποκλεισμό του ΥΠ. Οικονομικών και την ανάρτηση ενός τεράστιου πανώ στη πρόσοψή του που έβλεπε στη πλατεία Συντάγματος. Το είδαν οι πάντες. Άκουσαν τα συνθήματα οι πάντες.
Το απόγευμα έκρυβε μια ευχάριστη έκπληξη για όλους. Για το λαό, τους εργαζόμενους, τους διαμαρτυρόμενους και κυρίως για τους ανθρώπους που εναγώνια περίμεναν έναν έστω απλό συντονισμό, μια συμπαράταξη απέναντι στη πολιτική που καταστρέφει το λαό.
Το βήμα από το ΠΑΜΕ έγινε. Σειρά έχει η «πλατεία».
Στη πλατεία πάντως κάτω από το βάρος της ογκωδέστατης συγκέντρωσης του ΠΑΜΕ, έγινε αντιληπτό ότι η απαγόρευση κομμάτων και συνδικάτων από τη πλατεία είναι ξένη από τον κόσμο και το συμφέρον του λαού και δεν υπηρετεί κανένα σκοπό πλην αυτών της άρχουσας τάξης που θέλει να υψώσει στεγανά μεταξύ του λαού που διαμαρτύρεται και της Αριστεράς. Επί πλέον κανείς δεν είχε καμιά διάθεση να πει σε μια τεράστια συγκέντρωση που πάλευε στο ίδιο χαράκωμα «δεν σας θέλουμε». Αντίθετα, έγινε ένα τεράστιο βήμα συνεννόησης που αχρήστευσε και κάποιους σχεδιασμούς της άρχουσας τάξης που πρόβλεπαν… δογματική εμμονή του ΚΚΕ «να σνομπάρει τους άλλους και να πηγαίνει μόνο»!
Η κίνηση αυτή αποτελεί πρόκληση και για τις άλλες αριστερές δυνάμεις που κλείνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη «ενότητα» και «μέτωπο» για να κάνουν τις δικές τους ανάλογες κινήσεις.
Η πλατεία
Μέχρι την ώρα που παρακολούθησα τη συζήτηση της «κάτω» Συνέλευσης της πλατείας διαπίστωσα ότι θέτονταν για πολλοστή ημέρα γενικά το θέμα του «ανοίγματος» της πλατείας σε κόμματα και συνδικάτα. Όμως τίποτα το συγκεκριμένο κάτω από το πρίσμα της κίνησης του ΠΑΜΕ. Δεν διατυπώθηκε π.χ. μια πρωτοβουλία για γενική και χωρίς αποκλεισμούς πρόσκληση κομμάτων, οργανώσεων και συνδικάτων που αντιτίθενται στην κυβερνητική πολιτική, το μνημόνιο και τη τρόικα να συνεννοηθούν/συντονιστούν χωρίς αποκλεισμούς σε κοινό στόχο. Φάνηκε σαν να μη κατανόησαν ότι ολόκληρο ΠΑΜΕ έκανε ένα μεγάλο βήμα που μέχρι χθες ούτε το διανοούνταν οι άλλοι. Έτσι βρέθηκαν σε αμηχανία να εκτιμήσουν τη νέα κατάσταση.
Αύριο ίσως γίνουν πιο ώριμες σκέψεις.
Οι «ακομμάτιστοι» και το δίλημμα
Πάντως θα ήταν άξιο περιέργειας να δούμε τις ειδικές αντιδράσεις των φανατικών «ακομμάτιστων» που «αγανακτούν με τα κόμματα» έναντι της κίνησης του ΠΑΜΕ. Θα είναι το μέτρο αξιοπιστίας τους.
Δεν μιλάμε για την οργανωμένη ομάδα της «πάνω» πλατείας που κυριαρχείται από ακροδεξιά στοιχεία και είναι γνωστό πού θέλουν να τραβήξουν την «ακομμάτιστη» πλατεία. Μιλάμε για εκείνους που έχουν κόμμα και οργάνωση και παρουσιάζονται ως φανατικοί… ακομμάτιστοι για να μπορούν να δρουν ανενόχλητα με αυτόν τον μανδύα. Το πιο πιθανό είναι να αφήσουν να περάσει το «ενοχλητικό» αυτό γεγονός σιωπηρά για να χαθεί ως μηδέποτε γενόμενο γιατί η οποιαδήποτε απάντηση θα τους εκθέσει!
Από την άλλη μιλάμε για τη μεγάλη μάζα των διαμαρτυρομένων της πλατείας που είναι απλός κόσμος και ανεξαρτήτως ποιο κόμμα ψήφισαν, κατεβαίνει, θεωρώντας ότι έτσι μπορούν να στείλουν ένα «μήνυμα» στη κυβέρνηση αν και αυτοί σε πρώτη φάση φάνηκαν εντελώς φιλικοί.
Αυταπάτη η αλλαγή χωρίς οργάνωση
Θα θέλαμε να ξανατονίσουμε εδώ ότι θα ήταν αυταπάτη για την όποια «πλατεία» να νομίσει ότι με τις απλές «ειρηνικές και ακομμάτιστες» διαμαρτυρίες, όσο μεγάλες και αν είναι, χωρίς μέτωπο και οργάνωση του αγώνα σε βάθος, χωρίς την οργανωμένη είσοδο της εργατικής τάξης σε αυτόν, χωρίς ένα εναλλακτικό πρόγραμμα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση και χωρίς να περιέχεται, ως τελικός στόχος, η κατάληψη της εξουσίας από το λαό και την εργατική τάξη, όλες αυτές οι κινήσεις διαμαρτυρίας θα καταλήγουν σε αδιέξοδο και σε βαλβίδα εκτόνωση της λαϊκής οργής.
Χωρίς αυτά τα ελάχιστα η αστική τάξη θα επανέλθει στο πολιτικό σκηνικό με νέο προσωπείο, κάνοντας τους αναγκαίους ελιγμούς και «κλέβοντας» πολλά από τα συνθήματα της πλατείας και, κυρίως, αξιοποιώντας με τον τρόπο της τα νέα αναφυόμενα «ακομμάτιστα» στελέχη που βάζουν υποθήκες στις πλατείες ως μελλοντικοί διαχειριστές του αστικού συστήματος. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το μόνο παρήγορο εδώ είναι ότι οι ταξικές, πολιτικές και κοινωνικές αντιθέσεις είναι τόσο μεγάλες που ο λαός δεν θα είναι και τόσο εύκολο να παρασυρθεί ενώ θα οδηγείται καθημερινά σε χειρότερη κατάσταση.