Αστικές και οπορτουνιστικές διαστρεβλώσεις της Ιστορίας του ΚΚΕ

Η μόνη δική μου παρατήρηση στα παρακάτω είναι η ειρωνεία και η υποκρισία, του να μιλάνε για "ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς" αυτοί που κυριολεκτικά αποκεφάλισαν την καταστατικά εκλεγμένη ηγεσία του κόμματος στην παρασυναγωγή (κακώς εξακολουθεί να αναφέρεται ως "πλατιά") της 6ης ολομέλειας, με τα τακτικά μέλη της ΚΕ και τον ΓΓ "απόντες, και τις ψήφους των σοβιετικών και των ...Ρουμάνων!

 

Η Ντ. Κουσίδου έχει τη γνώμη ότι δεν υπήρξε αποκατάσταση του Νίκου Πλουμπίδη. Ετσι, αναφέρει στο άρθρο της: «...δεν σημαίνει αποκατάσταση ... των Γ. Σιάντου, Κ. Καραγιώργη και Ν. Πλουμπίδη όπως αυτή διατυπώθηκε στην ανακοίνωση της 9ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ που έγινε τον Αύγουστο 1958».

Σ' αυτό το ζήτημα βέβαια δεν πρωτοτυπεί. Εχουν φουντώσει ανάλογα δημοσιεύματα, στα οποία διατυπώνεται παρόμοια άποψη.

Τα γεγονότα τούς διαψεύδουν. Η απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ γι' αυτό το θέμα λέει: «Η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, αφού επανεξέτασε τις υποθέσεις των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη), διαπιστώνει, ότι δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να στηρίζει την κατηγορία του προβοκάτορα και χαφιέ, που απέδωσε στους παραπάνω συντρόφους η παλιά καθοδήγηση μ' επικεφαλής τον Ν. Ζαχαριάδη.

Με βάση την παραπάνω διαπίστωση, η Ολομέλεια της ΚΕ χαρακτηρίζει την κατηγορία αυτή σαν αστήριχτη και συκοφαντική, προϊόν του ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος.

Η Ολομέλεια της ΚΕ αποφασίζει την αποκατάσταση της μνήμης των συντρόφων Γιώργη Σιάντου, Νίκου Πλουμπίδη (Μπάρμπα) και Κώστα Γυφτοδήμου (Καραγιώργη)»¹.

Στο κλείσιμο της συζήτησης για το παραπάνω θέμα, στην ίδια Ολομέλεια, ο πρόεδρος της συνεδρίασης Απόστολος Γκρόζος είπε: «Νομίζω ότι το θέμα εξαντλήθηκε (...) Και ψηφίζεται παμψηφεί η πρόταση του ΠΓ για την αποκατάσταση των συντρόφων...»².

Στον εναρκτήριο λόγο του στο 8ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1961) ο πρόεδρος της ΚΕ Απόστολος Γκρόζος είπε: «(...) Μόνο η Κεντρική Επιτροπή και η Κεντρική Επιτροπή Ελέγχου αριθμούν 21 συντρόφους, που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση του Κόμματος σ' αυτό το διάστημα. Ας τους μνημονεύσουμε. Εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν ή σκοτώθηκαν στα μέτωπα οι σ.σ. Στέργιος Αναστασιάδης, Νίκος Αραμπατζής, Αρίστος Βασιλειάδης, Στέφανος Γκιουζέλης, Γ. Δημητρίου, Νίκος Ζαγουρτζής, Γιάννης Ζεύγος, Ηλίας Κιαπές, Βασίλης Μαρκεζίνης, Αδάμ Μουζενίδης, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Πλουμπίδης, Μήτσος Παπαρήγας, Γιώργης Τσιτήλος και Κώστας Φαρμάκης. Πέθαναν οι σ.σ. Κώστας Γυφτοδήμος (Καραγιώργης), Κώστας Θέος, Βασίλης Κοτσάβρας, Μιλτιάδης Πορφυρογένης, Γιώργης Σιάντος, Χρύσα Χατζηβασιλείου.

Σ' ένδειξη τιμής σ' αυτούς και στις μυριάδες νεκρούς του αγώνα μας προτείνω να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή»³(υπογραμμίσεις Δ. Α.).

Η αποκατάσταση είναι προφανής και δε χωράει καμία αμφιβολία - παρερμηνεία. Η Κουσίδου όμως δεν φαίνεται ικανοποιημένη απ' αυτό. Εκείνο που την ικανοποιεί, και το υιοθετεί χωρίς καμιά επιφύλαξη, είναι το απόσπασμα της απόφασης για το «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς». Το άρθρο της τελειώνει ως εξής: «Το κεφάλαιο αυτό απαιτεί από τους ιστορικούς να ερμηνεύσουν τεκμηριωμένα το "ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς", που διατυπώνεται στην 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ του 1958».

Τα περί «ανώμαλου εσωκομματικού καθεστώτος» αποτέλεσαν ιδεολογικό οπλοστάσιο του οπορτουνισμού, ώστε με το πρόσχημα της «δημοκρατίας» να καταπατείται ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η πειθαρχία στην απόφαση της πλειοψηφίας, να νομιμοποιούνται οι οργανωμένες μειοψηφικές τάσεις στο ΚΚΕ και ο φραξιονισμός.

Ο οπορτουνισμός για να κυριαρχήσει χρειάζεται απαραίτητα το φραξιονισμό, γι' αυτό διασύρει το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ως δήθεν έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας. Στην πράξη ο οπορτουνισμός ποτέ δεν άσκησε διορθωτικά, αλλά πάντα φραξιονιστικά, την κριτική του σε αδυναμίες της λειτουργίας του Κόμματος. Μια από τις αποδείξεις είναι και το γεγονός: Ο οπορτουνισμός, που κυριάρχησε στην 6ηΠλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1956) και με την παρέμβαση του ΚΚΣΕ και άλλων 5 ΚΚ χωρών που φιλοξενούσαν τους μαχητές του ΔΣΕ, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, την ηγεσία του, κατηγόρησε αυτή την ηγεσία για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς», με επιχείρημα π.χ. τη μη διεξαγωγή συνεδρίου για 10 χρόνια. Ωστόσο, σε αυτό το διάστημα μετά τη λήξη του ένοπλου αγώνα (1949), αμέσως πραγματοποιήθηκε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη (1950), ενώ είχε αποφασιστεί να γίνει και η Δ' Συνδιάσκεψη και προγραμματικό συνέδριο, διαδικασία που αναστάλθηκε και με την παρέμβαση του ΚΚΣΕ. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι τα στελέχη της ΚΕ που πρωτοστάτησαν στην κατηγορία για «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» και κυριάρχησαν στα ηγετικά όργανα του ΚΚΕ από την 6ηΠλατιά Ολομέλεια, παρά την απόφασή της για άμεση διεξαγωγή συνεδρίου, το πραγματοποίησαν μετά από 5 χρόνια.

Ο οπορτουνισμός τροφοδότησε και τροφοδοτεί «εξ αριστερών» τον ταξικό εχθρό, για να δυσφημίσει το ΚΚΕ ως αντιδημοκρατικό κόμμα, να εξωραΐσει την αντιδημοκρατική - αρχηγική λειτουργία των αστικών κομμάτων και τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του αστικού συστήματος.

Οι οπορτουνιστές και οι αστοί ιστοριογράφοι ταυτόχρονα ενοχλούνται όταν η δράση των προσώπων εξετάζεται μέσα στο ιστορικό πλαίσιο που κινήθηκαν και μέσα σ' αυτό εξηγούνται οι πράξεις και οι αποφάσεις που πάρθηκαν, τόσο οι ατομικές όσο και οι συλλογικές, όπως κάνει το ΚΚΕ.

Απ' αυτή την άποψη η 9ηΟλομέλεια σωστά αποφάσισε να αποσύρει τις άδικες κατηγορίες. Ωστόσο δεν ανέλυσε τη γενεσιουργό βάση αυτών των κατηγοριών, που οδήγησε σε ανυπόστατους και ακραίους χαρακτηρισμούς περί πρακτόρων. Δεν μπόρεσε να δει το πλαίσιο που διαμόρφωναν οι συνθήκες της παρανομίας, η σκληρότητα της ταξικής πάλης, καθώς και ότι στις ανυπόστατες κατηγορίες είχαν συμβάλει και αδελφά κομμουνιστικά κόμματα. Κάτι ανάλογο έγινε και εναντίον του Ν. Ζαχαριάδη.

Η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας σε πρόσφατη εκδήλωση για τον Ν. Πλουμπίδη είπε μεταξύ άλλων: «Δεν είναι παραδεκτό να ταυτίζονται οι διαφορετικές απόψεις με την ταύτιση του συμφωνούντος ή διαφωνούντος, ανάλογα με την περίπτωση, με τον ταξικό εχθρό. Αυτού του τύπου η διαπάλη όχι μόνο δε βγάζει πουθενά, όχι μόνο μπορεί να οδηγήσει σε φοβερή αδικία, αλλά συγκαλύπτει το πολιτικό περιεχόμενο των διαφορετικών απόψεων, την υποκαθιστά με προσωπικές διαμάχες και άδικες κατηγορίες που δύσκολα διορθώνονται έγκαιρα, ιδιαίτερα σε δύσκολες συνθήκες, σαν την περίοδο που αναφερόμαστε. Μια τέτοια τάση δυστυχώς υπήρξε και στις γραμμές του διεθνούς κομουνιστικού κινήματος, ζήτημα που το θίγουμε όχι για να βρούμε μια εύκολη δικαιολογία, αλλά για να αντλήσουμε πιο ουσιαστικά διδάγματα».

Εξάλλου η Ντ. Κουσίδου, ως ταμίας του Συλλόγου «Φίλοι των ΑΣΚΙ», θα γνωρίζει με βάση το κλεμμένο από τους οπορτουνιστές του «ΚΚΕ (εσ.)» αρχείο του ΚΚΕ, το οποίο βρίσκεται σήμερα στα ΑΣΚΙ, ότι η απόφαση του ΠΓ στις 25 Ιούλη 1952 για τον Ν. Πλουμπίδη στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό και σε πληροφορίες που έδιναν στελέχη του Κόμματος από την Ελλάδα.

Μια προσεκτικότερη ματιά στο άρθρο της Κουσίδου δείχνει το πώς επιθυμεί τη μελέτη από το ΚΚΕ της ιστορίας του, των στελεχών του και γενικότερα των προσώπων. Αναφέρει: «Για το κεφαλαιώδες ζήτημα της διαδικασίας της αποκατάστασης παραθέτω ενδεικτικά απόσπασμα από την "Ελευθεροτυπία" (11.7.1988): (Μόσχα) (...) Στο ΚΚΣΕ Μπουχάριν - Ρίκοφ μετά από 50 έτη και κομματική αποκατάσταση των εκτελεσμένων από τον Στάλιν ... Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Μπουχάριν και ο Ρίκοφ είχαν αποκατασταθεί δικαστικώς. Τώρα αποκαθίστανται με πλήρεις τιμές ως μέλη του ΚΚΣΕ. Αυτή τη διαδικασία απαιτεί η κομματική δεοντολογία, όταν έχει να "λύσει" ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας, όπως αυτό της αποκατάστασης της κομματικής τιμής των στελεχών του...». Πρόκειται για αποκαταστάσεις της περιόδου Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ενωση...

Τον Γκορμπατσόφ βρήκε να αναφέρει ως παράδειγμα; Και μόνο αυτό δείχνει το στόχο του οπορτουνισμού. Είναι ξεκάθαρο ότι αυτό που επιθυμεί ο οπορτουνισμός δεν είναι η μελέτη της Ιστορίας του ΚΚΕ ούτε η κομματική τιμή των στελεχών του. Επικεντρώνεται σε ένα τραγικό ζήτημα, που εκ των πραγμάτων δημιουργεί συναισθηματική φόρτιση, για να πιέσει το ΚΚΕ να μεταλλαχτεί σε άλλου τύπου κόμμα, να αρνηθεί το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, την Ιστορία του, τον επαναστατικό του χαρακτήρα, όπως έκαναν το ΚΚΣΕ και άλλα κομμουνιστικά κόμματα. Είναι μεγάλη η πλάνη τους. Το ΚΚΕ έδωσε σκληρή μάχη για να υπάρχει η σημερινή συνέχεια του κομμουνιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Αυτό είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που του δίνει τη δυνατότητα να μελετά την Ιστορία του και αυτή η μελέτη να αποτελεί στοιχείο ανάπτυξής του για τη δράση του σήμερα και στο μέλλον.

----------------

1. Αρχείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, «Η 9ηΟλομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ», εκδόσεις της ΚΕ του ΚΚΕ, Σεπτέμβρης 1965, σελ. 81.

2. Στο ίδιο, σελ. 34.

3. Το 8ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, Εισηγήσεις, Ομιλίες, Χαιρετιστήρια, Αποφάσεις. «Πολιτικές και Λογοτεχνικές Εκδόσεις», 1961, σελ. 20.

Από: www1.rizospastis.gr/page.do?publDate=8/5/2011&id=13535&pageNo=12&direction=1