Για ένα ακόμα βήμα μπρος

Ακούγοντας τα δελτία ειδήσεων νομίζεις πως έχουμε περάσει ήδη σε περίοδο ανθρωποφαγίας: «Τον πυροβόλησε», «τον σκότωσε». Είναι σαν κάποιος να ελπίζει έτσι να γίνουν τα πράγματα. Να αρχίσουν οι άνθρωποι να τρώγονται μεταξύ τους. Ε, αυτή η ελπίδα πρέπει να διαψευστεί. Στρέφοντας όλα τα πυρά στον πραγματικό αντίπαλο. Τους καπιταλιστές και την εξουσία τους, σ' ένα σύστημα κτηνώδικο που χρειάζεται όλον τον κόσμο να του μοιάζει.

Η υπερπροβολή τέτοιων ειδήσεων, όμως, είναι και ύπουλη. Συμβάλλει στην εδραίωση της εντύπωσης ότι επικρατεί «ανομία» και άρα πρέπει να επιβληθεί επειγόντως ο νόμος και η τάξη. Η αστική τάξη προετοιμάζεται εντατικά για την ώρα που πράγματι θα αμφισβητηθεί στην πράξη και ο νόμος της και η ίδια σαν τάξη.

«Μείναμε με τους κατιμάδες», εκτιμά με άρθρο του ένας από τους κορυφαίους της αστικής δημοσιογραφίας. Και αναφέρεται στους πολιτικούς που έχουν αναλάβει για λογαριασμό της αστικής τάξης να τα φέρουν βόλτα με την κρίση. Ενας άλλος ζητάει «ένα πραγματικό πολιτικό reset, μια επανεκκίνηση». Γιατί, όπως γράφει, «ο κόσμος είναι εξαγριωμένος με τους πολιτικούς και το πολιτικομιντιακό σύστημα. Οποιος πιστεύει ότι μπορεί να τον κοροϊδέψει ή ότι απλά θα καβαλήσει το κύμα της οργής και θα τη βγάλει καθαρή κάνει τεράστιο λάθος».

Ανάλογη ανησυχία εκφράζουν όλο και περισσότερα άρθρα στον αστικό Τύπο. Ε, όσο λόγο έχει να ανησυχεί η αστική τάξη, τόσο και περισσότερο έχουν λόγο τα λαϊκά στρώματα να εντείνουν αυτήν την ανησυχία. Ετσι που να αποτύχει και το νέο «λίφτινγκ» που ετοιμάζεται στο πολιτικό σύστημα.

Οι αστοί έχουν κάθε λόγο να σπέρνουν την ηττοπάθεια. Αυτό κάνουν και αναλύσεις που μένουν στην καταγραφή της απογοήτευσης και άλλες που βεβαιώνουν πως δεν υπάρχει ορατή διέξοδος.

Κι όμως υπάρχει: Στο ένα βήμα μπροστά για τις λαϊκές συνειδήσεις, στην εγκατάλειψη των αστικών κομμάτων, στη λαϊκή συσπείρωση και πάλη που θα βάζει πλώρη για αλλαγή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία. Αυτόν το δρόμο θέλουν να προλάβουν διάφοροι ανησυχούντες και περίπου εύχονται αν δεν οργανώνουν τα πράγματα έτσι που να εκτονωθεί η λαϊκή οργή τυφλά. Σήμερα, περισσότερο από χτες, η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης πρέπει να παίρνει υπόψη ότι: «H εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας δεν έχουν κανένα συμφέρον από "λύσεις" που βοηθούν το σύστημα να βγει από την κρίση του. Tο ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να αποκαλύψει, να απορρίψει και να εναντιωθεί στις σκόπιμα παραπλανητικές απόψεις περί "κοινού προβλήματος", "από κοινού αντιμετώπισης", "ρύθμισης", "εξυγίανσης", "εξανθρωπισμού" του καπιταλισμού, που "δαιμονοποιούν" το φιλελευθερισμό μόνο και μόνο για να σώσουν τον καπιταλισμό.

Oι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι διαχειριστές του συστήματος και στη χώρα μας ανησυχούν μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο να μην μπορέσουν τελικά να ελέγξουν τις εξελίξεις από τις επιπτώσεις της κρίσης, ως προς την πολιτική τους σταθερότητα. Ομως, ο κίνδυνος της οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης για την αστική τάξη είναι ελπίδα για τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις» (από την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ / η υπενθύμιση στον «Ριζοσπάστη»).

Ασχετο: Σαν σήμερα είναι που η Σοβιετική Ενωση άνοιξε το δρόμο του ανθρώπου προς το Διάστημα με την πτήση του Γκαγκάριν. Δικαίως το όνομά του δόθηκε στο Σογιούζ που πριν από λίγες μέρες συνδέθηκε στο διαστημικό σταθμό, που, για να μην ξεχνιόμαστε, πάλι από τη Σοβιετική Ενωση στήθηκε. Η όλη εξέλιξη - εκτός από πολλά άλλα - σηματοδοτεί και μια τεράστια πρόοδο στις παραγωγικές δυνάμεις και δυνατότητες. Πάμπολλα τα στοιχεία που μαρτυρούν ότι οι άνθρωποι μπορούν να ζουν καλά κι ακόμα καλύτερα. Το φρένο βρίσκεται στις σχέσεις παραγωγής. Αυτό που είναι φρένο για την ανθρωπότητα, είναι βήμα μπροστά για τους καπιταλιστές. Που μέσα από αυτό που αποκαλούν «δημιουργική καταστροφή» κάνουν επανεκκίνηση σε μια μηχανή που έχει στομώσει από τα κέρδη. Πατάνε στην καταστροφή για περισσότερα κέρδη. Αυτό όμως σε τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό για όσους καταστρέφονται. Αρκεί να μη συνδέουν την τύχη τους με το μέλλον του καπιταλισμού. Αυτό που εμφανίζουν οι καπιταλιστές ως μείωση της φτώχειας είναι μια απάτη. Γιατί ακριβώς εκεί που δίνονται τα ψίχουλα παράγονται αμύθητα πλούτη που αντί να ταΐζουν τους λαούς γίνονται καπιταλιστικά κέρδη. Με τον τρόπο τους οι καπιταλιστές επιβεβαιώνουν την ανάλυση πως είναι υποχρεωμένοι να καταστρέψουν και κεφάλαιο και εργατική δύναμη για να κερδίσουν περισσότερα. Ακριβώς απέναντι ο δρόμος της ανθρωπότητας για ένα ακόμα βήμα μπρος.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΤΑΞΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ στο παγκόσμιο συνδικαλιστικό κίνημα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Αντίστροφη μέτρηση

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Εντείνονται οι πιέσεις για αναδιάρθρωση

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ολο το πακέτο των μέτρων υπό τη σκιά της αναδιάρθρωσης

ΕΘΝΟΣ: Νυστέρι στην Υγεία

ΤΟ ΒΗΜΑ: «Ασ' τα για αργότερα»

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τραπεζικοί επίτροποι σε μεγάλες εταιρείες

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Φαρμακερή μαχαιριά για τον έλληνα τα νέα μέτρα

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Μας καρφώνουν δέκα χρόνια στο σταυρό

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Στο ταμείο 200.000 παγωμένα πρόστιμα

Η ΑΥΓΗ: Οργιάζει το παρασκήνιο για την «επόμενη ημέρα»

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Τι γύρευε η αλεπού στο παζάρι;

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Αρένα το ΠΑΣΟΚ

ΤΑ ΝΕΑ: Σύγκρουση ΤΕΕ - ΤΕΙ για τα επαγγελματικά δικαιώματα

«Στις 12 Απρίλη 1961 η Σοβιετική Ενωση έστελνε τον πρώτο άνθρωπο στο Διάστημα, τον κοσμοναύτη Γιούρι Γκαγκάριν. Αν η εκτόξευση του Σπούτνικ, το 1957, ήταν η απαρχή της διαστημικής εποχής, το ταξίδι του Γκαγκάριν ήταν το κυριολεκτικό ανέβασμα του ανθρώπου στα άστρα. Απέδειξε ότι ο άνθρωπος όχι μόνο μπορεί να σπάσει τα δεσμά της βαρύτητας με τις μηχανές του, αλλά και να ζήσει στο αφιλόξενο περιβάλλον του Διαστήματος.

Η πρωτοπόρα και ηρωική πτήση του Γκαγκάριν συγκλόνισε όλον τον κόσμο, ως ένα ακόμα εκπληκτικό επιστημονικοτεχνολογικό επίτευγμα, που άνοιγε νέους ορίζοντες στην ανθρωπότητα και ταυτόχρονα μια απόδειξη ότι το πρώτο κράτος των εργατών και των συμμάχων τους μπορούσε να νικήσει τον ιμπεριαλισμό ακόμα και εκεί που φαινόταν αυτός να έχει το απόλυτο πλεονέκτημα, λόγω της συσσώρευσης πλούτου και εγκεφάλων, από την καταλήστευση των λαών. Με την πτήση του αυτή ο Γκαγκάριν έγινε αιώνιο σύμβολο του δυναμισμού και του πρωτοποριακού και φιλειρηνικού χαρακτήρα του σοσιαλισμού, που κατέγραψε πολλές πρωτιές στην εξερεύνηση του Διαστήματος, με επανδρωμένες και αυτόματες αποστολές» (από το αφιέρωμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

«Πολλοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι προτιμούν τον ρόλο του προφήτη της μιζέριας και της δυστυχίας από την (πολύ δυσκολότερη) θέση του συστηματικού αναλυτή των μακροπρόθεσμων αλλαγών. Κάπου εκεί πρέπει να αναζητηθεί και η ρίζα μιας διάχυτης, αλλά στρεβλής αντίληψης, πως δηλαδή η ζωή χειροτερεύει την στιγμή που τις τελευταίες δεκαετίες βελτιώνεται (...) Μεταξύ του 1970 και του 2006, η παγκόσμια φτώχεια μειώθηκε κατά τρία τέταρτα (στη Νότια Ασία κατά 86% και στη Λατινική Αμερική κατά 73%!), ενώ πάνω από 300 εκατομμύρια Κινέζοι ξέφυγαν από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό μιας διαρκούς φτώχειας μόλις μέσα σε μια δεκαπενταετία (...) Ακόμα και οι φυσικές καταστροφές, οι πόλεμοι και οι οικονομικές κρίσεις μετατρέπονται συχνά σε μηχανισμούς αόρατης προόδου γιατί απελευθερώνουν νέες δυνάμεις. Ο Αυστριακός διανοητής Joseph Schumpeter αναφερόταν σ' αυτήν τη διαδικασία ως "δημιουργική καταστροφή" (...) Ανεξάρτητα από την τελική της έκβαση, τους μεγάλους κινδύνους που εγκυμονεί και τις καθημερινές δυσκολίες που παράγει, η κρίση που περνάει η χώρα είναι τουλάχιστον μια διόρθωση (...) Η κατεδάφιση είναι λοιπόν δεδομένη. Το τι θα χτιστεί πάνω στα ερείπια εξαρτάται από μας και μόνο» (ο Στάθης Καλύβας, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale / στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΟΙ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ: «Τεράστιο πολιτικό πρόβλημα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αναδύεται: το... 93% των Ελλήνων και το 80% των Ευρωπαίων της ΕΕ των "27" δεν εμπιστεύονται τα πολιτικά κόμματα της χώρας τους!!! Αυτό αποκαλύπτει το Ευρωβαρόμετρο (...) Κατέρρευσε η ΕΕ στις συνειδήσεις των Ελλήνων. Το 79% πιστεύει ότι η άποψή τους δεν μετράει στην ΕΕ, το 71% θεωρεί ότι τα συμφέροντα της χώρας μας δεν λαμβάνονται υπόψη από την ΕΕ, το 64% δεν εμπιστεύεται την Κομισιόν, το 65% δεν εμπιστεύεται την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Ούτε καν το ευρωκοινοβούλιο δεν εμπιστεύεται το 58% των Ελλήνων (...) Για... προδικτατορικές ή προεπαναστατικές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες θα έκαναν λόγο με αυτά τα ευρήματα σε άλλες εποχές. Σήμερα δεν υπάρχουν οι φορείς ούτε για δικτατορία ούτε για επανάσταση πολύ περισσότερο. Η καταβαράθρωση όμως του κύρους των πολιτικών και όλων των θεσμών, η διάθεση του κόσμου... "μπουρλότο σε όλα!" δεν προοιωνίζεται ομαλές εξελίξεις» (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).

ΚΑΙ Η ΛΥΣΗ: «Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να τρέχουν πίσω από το τσουνάμι των αντιλαϊκών μέτρων ούτε να κλαίνε μοιρολατρικά πάνω στα ερείπια των δικαιωμάτων και των κατακτήσεων του προηγούμενου αιώνα. Είναι αδύνατο και ανώφελο να προσπαθούν να κλείνουν "τρύπες" στα ατέλειωτα μέτωπα που ανοίγει διαρκώς η πλουτοκρατία και η κυβέρνηση είτε κλείνοντας σχολεία, είτε συγχωνεύοντας νοσοκομεία, είτε διαλύοντας τα ασφαλιστικά ταμεία, είτε κατεδαφίζοντας τις συλλογικές συμβάσεις, είτε κατασφαγιάζοντας τους μισθούς και τις συντάξεις, είτε ιδιωτικοποιώντας τα πάντα, είτε, είτε... Δεν πρόκειται να βελτιωθούν ούτε στο ελάχιστο τα πράγματα προς όφελός τους. Τρανή απόδειξη αποτελεί το γεγονός ότι αν και εδώ και ένα χρόνο τρέχει ποτάμι το αίμα από τις θυσίες που έχουν γίνει εντός και εκτός μνημονίου, κυβέρνηση και τρόικα ζητούν τώρα ακόμα μεγαλύτερες θυσίες για τουλάχιστον 20 έως 30 χρόνια και βλέπουμε... Το πολιτικό συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι είναι ότι είναι ώρα να τεθεί ευθέως το ζήτημα της εξουσίας. Είναι επιτακτική η ανάγκη της ανατροπής των συσχετισμών δύναμης σε βάρος των κομμάτων και της εξουσίας του κεφαλαίου και προς όφελος της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που θα εγκαθιδρύσει τη λαϊκή εξουσία. Είναι ο μόνος δρόμος για την έξοδο από την κρίση με γνώμονα τις ανάγκες και τα συμφέροντα του λαού» (το σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).