Είναι σύγκρουση εφ' όλης της ύλης
Ούτε ένα 24ωρο δεν κράτησαν οι παλικαρισμοί της κυβέρνησης και του αστικού Τύπου για την τρόικα.
Εκεί που οι τηλεθεατές άρχισαν να πείθονται από το θέατρο και να ρωτάνε «ρε, μπας και τους την έφερε η τρόικα;», βγήκε η ίδια η κυβέρνηση και δήλωσε ότι είναι δικό της το πρόγραμμα. Τότε, γιατί έσκουζαν; Για το ποιος θα κάνει την παρουσίαση.
Υστερα το 'ριξαν στον καλαματιανό: «Δεν είναι πώληση, είναι αξιοποίηση».
Αυτοί που χτίζουν στα δάση «αξιοποίηση» κάνουν. Το πέρασμα της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου στην εταιρεία «Ελληνικά Ακίνητα» γι' αυτό έχει γίνει, για την «αξιοποίηση». Ηδη, από χτες έχει ενταθεί και η σχετική διαφήμιση για ένα προς ένα τα «φιλέτα», για τα οποία προχτές δήλωναν ότι δεν πωλούνται. Εντάξει, «αξιοποιούνται»...
Κι όμως. Ξέρουν πως το κρίσιμο δεν είναι τι θα προσφέρουν για πούλημα. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το περίφημο χρέος, αλλά η ίδια η καπιταλιστική κρίση. Ξέρουν ότι στη διαδικασία αντιμετώπισης της κρίσης το ίδιο το σύστημα καταστρέφει μέρος του κεφαλαίου: Και επιχειρηματίες και εργατική δύναμη.
Και εκεί επικεντρώνουν. Οι ανακοινώσεις της προηγούμενης Παρασκευής δεν αφορούσαν μόνο το τι πωλείται, αλλά ολόκληρο το πακέτο του νέου μνημονίου.
Αυτό το πακέτο, που έχουν συναποφασίσει κυβέρνηση και τρόικα, επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ ότι «οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που τσακίζουν τους εργαζόμενους δεν έχουν τέλος. Αποτελεί στρατηγική τους επιλογή, για να ισχυροποιηθούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, η προώθηση μέτρων όπως: Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και θεσμοθέτηση ατομικών, η δραστική μείωση των μισθών, η γενίκευση της ελαστικής προσωρινής εργασίας, το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας και υποδομών» (η εκτίμηση στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
Με αυτά σαν δεδομένα, η εργατική τάξη, πλατύτερα λαϊκά στρώματα, δεν έχουν απέναντι μόνο την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αλλά και τη ΝΔ, που έχει κάνει ξανά και ξανά καθαρό ότι συμφωνεί με τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για την ανταγωνιστικότητα.
Με αυτά τα δεδομένα, για την εργατική τάξη, συνολικά τα λαϊκά στρώματα, πρέπει να γίνεται όλο και πιο καθαρό πως «ο αγώνας για ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών απαιτεί οριστικό απεγκλωβισμό του λαού από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, συμπόρευση με το ΚΚΕ, οργάνωση του λαϊκού μετώπου πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης με κοινωνικά τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, που απαιτεί πάλη για την εργατική, λαϊκή εξουσία» (το «διά ταύτα» στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
Επειδή ακριβώς έτσι έχουν τα πράγματα, επειδή τα αδιέξοδα που συναντά η αστική τάξη και η κυβέρνησή της στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης αποκαλύπτουν πως μόνο με όξυνση της βαρβαρότητας μπορούν να συνεχίσουν, γι' αυτό η προσοχή τους εστιάζεται στο επαναστατικό κίνημα.
Αρθρα επί άρθρων, αφιερώματα στον κυριακάτικο Τύπο, στα οποία εμφανίστηκαν οι πλέον απίθανοι καθηγητές πανεπιστημίων για να αποδείξουν πως ο κίνδυνος βρίσκεται στην οργανωμένη ανυπακοή, σ' αυτό, δηλαδή, που για το λαό είναι ο πραγματικός μονόδρομος.
Στη βιασύνη και την αγωνία τους θρασύτατα χαρακτηρίζουν «στραβό δρόμο» τους αγώνες που οδήγησαν σε κατακτήσεις την εργατική τάξη. Ετσι, βάζουν στο ίδιο σακί τις λοβιτούρες της αστικής τάξης με τις κατακτήσεις των εργατών για να στηρίξουν το «ζούσαμε με δανεικά», σε μια παραλλαγή της ρήσης του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε».
Παριστάνουν τους νοικοκύρηδες και προσπαθούν να τραβήξουν μαζί τους τμήματα των λαϊκών στρωμάτων. Αποκαλύπτουν, όμως, οι ίδιοι, ότι το πρόβλημά τους είναι το οργανωμένο λαϊκό κίνημα (πέντε ολόκληρες σελίδες αφιέρωσε το κυριακάτικο ΒΗΜΑ για να στηρίξει την αυθαιρεσία πως αυτό που φταίει είναι η ανομία, την οποία και προσδιόρισε επακριβώς στους αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη).
Παρουσιάζουν αυθαίρετα το κράτος σαν «φορέα κοινωνικής αλληλεγγύης», όταν το χαρακτηριστικό αυτού του κράτους είναι η μηχανή που διασφαλίζει το αδιατάρακτο της αστικής εξουσίας. Το κράτος που ξανά και ξανά έχει αποδείξει πως έχει πυγμή όταν πρόκειται να χτυπήσει την εργατική τάξη (εκτός κι αν «κοινωνική αλληλεγγύη» εννοούν να δουλεύουν οι πολλοί για να περνάνε καλά οι καπιταλιστές. Τέτοια αλληλεγγύη να λείπει).
Επειδή γίνεται σε όλο και περισσότερους συνείδηση ότι μ' αυτήν την εξουσία, ενός τέτοιου συστήματος, πρέπει να ξεμπερδεύουν, η αστική τάξη σπεύδει όσο είναι καιρός να ενεργοποιήσει, με τα περί «σιωπηλής πλειοψηφίας», τον περίφημο «κοινωνικό αυτοματισμό», για να εξασφαλίσει συμμάχους ανάμεσα στα θύματά της. Είναι μια επικίνδυνη τακτική, καθώς σκοπεύει να μεταφέρει τον πόλεμο από διαπάλη των εργατών με τους καπιταλιστές, σε μάχη μεταξύ εργατών. Δεν πρέπει να περάσει.
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
«Μπροστά στις νέες καταστρεπτικές - για το λαό - εξελίξεις που δρομολογούν κυβέρνηση - τρόικα - κεφάλαιο η πανεργατική απεργία με το ΠΑΜΕ είναι απόρριψη των άγριων μέτρων, πράξη ανυπακοής και απειθαρχίας στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, σταθμός για την κλιμάκωση του αγώνα ρήξης με τα μονοπώλια και την εξουσία τους» (το θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
«Παραπονούνται μερικοί φίλοι ότι κάνουμε υπερβολική κριτική στους Ελληνες και στην Ελλάδα, ότι δεν αναγνωρίζουμε τα θετικά της πατρίδας μας και των κατοίκων της. "Τι διάολο, όλα στραβά τα βρίσκετε με τους Ελληνες;", με ρωτούσε πρόσφατα ένας αναγνώστης (...) Δεν μας αρέσει να χαϊδεύουμε αυτιά και να εμφανίζουμε πάντοτε τον λαό μας ως θύμα. Ψάχνουμε να δούμε τι πήγε στραβά, σε ποιο σημείο άρχισε το σαράκι της διαφθοράς, της "λούφας", της τζάμπα μαγκιάς να διαβρώνει όλα τα καλά μας στοιχεία. Η κρίση που βιώνουμε σήμερα δεν είναι μόνο οικονομική. Κατέρρευσε ένα σύστημα αξιών πάνω στο οποίο κτίσθηκε η κοινωνία μας τα τελευταία 30 χρόνια (...) Είχαμε πάρει ένα πολύ στραβό δρόμο και το πληρώσαμε» (ο Α. Παπαχελάς στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).
«Το κίνημα (...) δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο αντικατοπτρισμός της ίδιας συμπεριφοράς: η αναίρεση δηλαδή της προσωπικής μας ευθύνης για σεβασμό στον νόμο με την κάλυψη μιας δικαιολογητικής ιδεολογικής πλατφόρμας, σύμφωνα με την οποία το κόστος της κρίσης πρέπει να το πληρώσουν οι "άλλοι" (...) μια τέτοια στάση πλήττει τον κατ' εξοχήν φορέα κοινωνικής αλληλεγγύης που είναι το κράτος (...) μπορεί να οδηγήσει σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής αστάθειας με απρόβλεπτες συνέπειες» (ο Π. Καψής στο ΒΗΜΑ).
«Ολη αυτή η ανομία - αντικοινωνική συμπεριφορά αποτελεί (...) πρόκληση για τη μεγάλη πλειοψηφία που είναι η σιωπηρή πλειοψηφία» (η Ντ. Μπακογιάννη στο ΒΗΜΑ).
ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ
Η ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΝΤΟΛΗ: «Το κέντρο βάρους στη διαχείριση της ακίνητης περιουσίας του κράτους πρέπει να βρίσκεται στην αξιοποίηση και όχι στην εκποίηση (...) η αξιοποίηση πρέπει να γίνει συστηματικά και με ανοικτούς ορίζοντες στην αναζήτηση συνεργασιών εντός και εκτός της χώρας (...) πρέπει να εξετασθούν όλες οι δυνατές λύσεις: από την προσέλκυση επενδυτών μέχρι την ενοικίαση ή τη σύμπραξη του Δημοσίου με ιδιώτες (...) αυτή καθαυτή η έννοια της εκποίησης δημόσιας περιουσίας δεν πρέπει να δαιμονοποιείται. Εφόσον υπάρχουν περιουσιακά στοιχεία του κράτους, τα οποία ούτε να συντηρήσει ούτε να αξιοποιήσει μπορεί, είναι προτιμότερο να τα εκποιήσει με το καλύτερο δυνατό τίμημα (...) οι χειρισμοί που θα γίνουν εφεξής σε αυτό το θέμα πρέπει να είναι διαφανείς, ταχείς, αποφασιστικοί και να υπηρετούν τη βασική στρατηγική της χώρας - τη μείωση του δημοσίου χρέους (...) δεδομένου ότι αυτό το ζήτημα καταπονούσε τις κυβερνήσεις προτού ακόμη υπάρξει τρόικα, η επανεμφάνισή του τώρα, με αυτόν τον ανεπιθύμητο τρόπο, πρέπει να γίνει καταλύτης για οριστικές και αποδοτικές αποφάσεις» (απο το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ)
ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΚΕΤΟ: «Το επικαιροποιημένο μνημόνιο, στο οποίο κατέληξαν η κυβέρνηση με την τρόικα, επιβεβαιώνει μέχρι κεραίας τις εκτιμήσεις, που, από την πρώτη στιγμή, κατέθεσε το ΚΚΕ για το εύρος των αντιδραστικών επιδιώξεων της οικονομικής ολιγαρχίας, η οποία, με πρόσχημα πότε τα δημόσια ελλείμματα και πότε το επακόλουθό τους που είναι το κρατικό χρέος, έχει εκπονήσει ένα ολόκληρο σχέδιο αντιλαϊκών ανατροπών, επιδιώκοντας, αφ' ενός, την ελεγχόμενη έξοδο από την καπιταλιστική κρίση, αφ' ετέρου, τη δημιουργία προϋποθέσεων υψηλής κερδοφορίας, για τη μετά την κρίση περίοδο (...) Το πακέτο που αυτή τη φορά ξεφούρνισαν κυβέρνηση και τρόικα προβλέπει νέες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και εμμονή στη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, νέους φόρους και επιβαρύνσεις στα λαϊκά στρώματα, σάρωμα των αυτοαπασχολούμενων και μικρών επαγγελματιών, ιδιωτικοποιήσεις ύψους 50 δισ. ευρώ, νέα πρόσθετα πακέτα στήριξης των τραπεζών» (το θέμα στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).
Από:www1.rizospastis.gr/columnPage.do?publDate=15/2/2011&columnId=1761