ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΣΥΝ Χρέος τους το «ξέπλυμα» του καπιταλισμού
Αποκαλυπτικά για το ρόλο τους τα όσα ακούστηκαν στο τριήμερο συνέδριο στην Αθήνα
Να συνδράμει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις με προτάσεις για τη διαχείριση των χρεών τους, κρύβοντας σκόπιμα ότι αυτά είναι το σύμπτωμα και όχι η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης, επιδίωξε ο ευρωοπορτουνισμός, μέσω του τριήμερου συνεδρίου για το δημόσιο χρέος που διοργάνωσαν στην Αθήνα το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ο ΣΥΝ.
Επί τρεις μέρες οικονομολόγοι και πολιτικοί αναπαρήγαγαν αυταπάτες για τη δυνατότητα να υπάρξει διέξοδος απ' τη σημερινή τραγική για τους λαούς πραγματικότητα σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, εντός του συστήματος που τη διαμορφώνει και που βρίσκεται σε βαθιά κρίση, διαθέτοντας ένα μόνο τρόπο να ξεφύγει απ' αυτήν, το τσάκισμα των λαών, την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.
Αυτές τις προτάσεις καραμπινάτης διαχείρισης, ο Αλ. Τσίπρας, κλείνοντας τις εργασίες του συνεδρίου, τις βάφτισε εναλλακτικό δρόμο ανάπτυξης, «στο επίκεντρο της οποίας δεν θα είναι το κέρδος των αγορών, αλλά οι κοινωνικές ανάγκες, η αλληλεγγύη, η περιβαλλοντική προστασία και η διεύρυνση των δημόσιων αγαθών»! Κοροϊδεύουν το λαό ότι μπορεί να υπάρξει αλλαγή πολιτικής χωρίς να ξεριζωθεί η εξουσία των μονοπωλίων και των κομμάτων που υπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Στριμωγμένοι στη γωνία απ' το προφανές, ότι προτάσεις που διακινούν δεξιά και αριστερά υιοθετούνται από τμήματα της πλουτοκρατίας και πολιτικούς εκπροσώπους της, επιχειρήθηκε απ' τον Αλ. Τσίπρα να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις. Είπε μεταξύ άλλων:
«Ακόμα και η φαινομενικά πιο αριστερή πρόταση μπορεί να γίνει εργαλείο στα χέρια του αντιπάλου, αυτό όμως δε σημαίνει να φτάσεις και στο άλλο άκρο, να αγνοήσεις την αξία ανάδειξης αριστερών εναλλακτικών προτάσεων στην κρίση, όπως για παράδειγμα κάνει το ΚΚ στην Ελλάδα. Συνεπώς το δίλημμα προτάσεις ή κοινωνικές αντιστάσεις είναι ψευδές. Το ένα δυναμώνει το άλλο, και μας οδηγεί διαρκώς σε καλύτερες θέσεις. Οι εναλλακτικές προτάσεις - διεκδικήσεις της αριστεράς αποτελούν σκαλοπάτι για την αναζήτηση συνολικής προοδευτικής διεξόδου, σκαλοπάτι για την συνολική αλλαγή - ανατροπή του μοντέλου παραγωγής και οικονομίας που γεννά την κρίση. Είναι προτάσεις που ανοίγουν το δρόμο για την υπέρβαση της οικονομίας των αγορών στην κατεύθυνση μιας οικονομίας των ανθρώπινων και των κοινωνικών αναγκών».
Ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ θεωρούν «αριστερές» προτάσεις το φτηνότερο δανεισμό των καπιταλιστικών κρατών από την ΕΕ και την έκδοση ευρωομολόγων, όπως ζητάει μεταξύ άλλων και ο ΣΕΒ, θεωρώντας μάλιστα ότι τέτοια αιτήματα βοηθάνε στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων! Την ίδια ώρα προσπαθεί να συκοφαντήσει το ΚΚΕ, επειδή ξέρει καλά ότι η πρόταση διεξόδου που προτείνει, η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, είναι η μόνη που δεν μπορεί να ενσωματωθεί από το κεφάλαιο, αφού στρέφεται ευθέως ενάντια στην εξουσία του, γι' αυτό και προκαλεί ανησυχία στα αστικά κόμματα και τους άλλους επίδοξους διαχειριστές της, όπως ο ΣΥΝ και το ΚΕΑ.
Ο Αλ. Τσίπρας, το κόμμα του οποίου συντελεί τα μέγιστα στον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης και στρέφεται ανοιχτά ενάντια στο ταξικό κίνημα, έπλεξε το εγκώμιο του ευρωοπορτουνισμού, που έχει ρόλο «να οργανώνει διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο, να προτείνει κοινές πανευρωπαϊκές απεργίες, να αγωνίζεται για μια γενικευμένη ευρωπαϊκή εξέγερση των εργαζομένων».
Ολα αυτά ενώ στο πλαίσιο του συνεδρίου υπήρξαν παρεμβάσεις που ουσιαστικά εγκωμίαζαν τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), το μακρύ χέρι του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, η οποία σε ευρωπαϊκό επίπεδο συνδράμει την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και τον παροπλισμό του εργατικού κινήματος.
Ο Αλ. Τσίπρας επέμεινε στην ανάγκη για «καταγραφή, έλεγχο του χρέους», ώστε να «ξεκαθαριστεί ποιο τμήμα του χρέους είναι αναγνωρίσιμο, και ποιο επιβλήθηκε καταχρηστικά μέσα από αδιαφανείς διαδικασίες», πρόταση που οδηγεί το λαό στην αποδοχή σαν δικού του ενός χρέους που δημιουργήθηκε από την πλουτοκρατία και για τις δικές της αποκλειστικά ανάγκες.
Ζήτησε ακόμα την «αναδιαπραγμάτευση του χρέους, με στόχο την διαγραφή μεγάλου μέρους του, την βελτίωση των όρων αποπληρωμής και την μείωση της δαπάνης εξυπηρέτησης σε βιώσιμα επίπεδα», μια νέα, δηλαδή, συμφωνία αποπληρωμής του χρέους ώστε να λειτουργούν ανεμπόδιστα το μπούκωμα του κεφαλαίου με ζεστό χρήμα και η μηχανή παραγωγής νέων χρεών.
-- Να επιτραπεί ο κατευθείαν δανεισμός και των κρατών από την ΕΚΤ, όπως συμβαίνει και με τις τράπεζες... Ο ΣΥΝ και οι ευρωοπορτουνιστές προσπαθούν να παρουσιάσουν την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα σαν «φιλόπτωχο ταμείο», που μπορεί να ασκήσει πολιτική υπέρ του λαού. Ακόμα και στην περίπτωση που τα κράτη μέλη της ΕΕ κατάφερναν να δανειστούν με φτηνότερα από τα ισχύοντα επιτόκια, πού θα πήγαιναν αυτά τα λεφτά; Προφανώς, θα γίνονταν δόσεις για την αποπληρωμή του χρέους και προνόμια για το κεφάλαιο. Ούτε ένα ευρώ δε θα πήγαινε για τις λαϊκές ανάγκες. Το κεφάλαιο θα εξασφάλιζε φθηνότερο χρήμα και ο λαός θα συνέχιζε να πληρώνει τη φιλομονοπωλιακή πολιτική με διαρκή απώλεια δικαιωμάτων και φτήνεμα της εργατικής δύναμης. Ο ΣΥΝ κρύβει επίσης ότι οι τράπεζες εξασφαλίζουν φτηνά επιτόκια έχοντας πρώτα ρημάξει τις τσέπες του λαού. Το επιτόκιο δανεισμού από την ΕΚΤ είναι στο 1%, αλλά οι τράπεζες δανείζουν το κράτος με 5% και στη συνέχεια, με ενέχυρο τα κρατικά ομόλογα, δανείζονται φτηνότερα, έχοντας εξασφαλίσει ένα σίγουρο κέρδος από τα κρατικά ταμεία, από την τσέπη δηλαδή του ελληνικού λαού. Χαμένοι είναι και πάλι οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
-- Να δημιουργηθεί κοινός μηχανισμός δανεισμού για την έκδοση ευρωομολόγων που, υπό όρους και προϋποθέσεις, θα μπορούσε να περιορίσει τη δύναμη των αγορών να κερδοσκοπούν με τις διαφορές επιτοκίων... Διαχωρίζουν σκόπιμα τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις από τις «αγορές», για να δημιουργήσουν συγχύσεις στο λαό σχετικά με το χαρακτήρα της κρίσης και την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου σε όσα δικαιώματα έχουν απομείνει όρθια. Κρύβουν ότι τα ευρωομόλογα είναι και αυτά δάνεια, τα οποία ενδεχόμενα να εξασφαλίσουν φθηνότερο χρήμα στο κεφάλαιο, όμως η αποπληρωμή τους βαραίνει το λαό. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο ισχυρές μερίδες της πλουτοκρατίας, στην ΕΕ και την Ελλάδα, πασχίζουν για την έκδοση ευρωομολόγων.
-- Να μετατραπεί μέρος των εθνικών χρεών σε κοινό ευρωπαϊκό χρέος... Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι οι οπορτουνιστές σκόπιμα αγνοούν το νόμο της ανισομετρείας στην καπιταλιστική ανάπτυξη και κρύβουν ότι οι σχέσεις των κρατών μελών εντός της ΕΕ είναι ανταγωνιστικές ως προς το ποια μονοπώλια θα βγουν κερδισμένα ή χαμένα από την κρίση. Από αυτή τη σκοπιά είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι μια καπιταλιστική κυβέρνηση θα δεχόταν να γίνει συμμέτοχος στην αποπληρωμή των χρεών μιας άλλης, χωρίς να διαβλέπει ένα άμεσο κέρδος για τη δική της αστική τάξη. Το ερώτημα, όμως, που προκύπτει αβίαστα είναι το εξής: Ποιος θα το πληρώσει το χρέος, ακόμα και στην περίπτωση που ευοδωθεί η πρόταση των οπορτουνιστών; Ο λαός και πάλι ο λαός! Και μάλιστα με μεγαλύτερη αγριότητα, αφού όπως και στην περίπτωση του δανείου από την τρόικα, οι πιστωτές θα επιδιώξουν να διασφαλίσουν μέχρι δεκάρας την επιστροφή των όσων θα τους κοστίσει η συμμετοχή στην αποπληρωμή του χρέους της Ελλάδας.
-- Τέταρτο, να γίνει διαγραφή, αδρανοποίηση ή επαναγορά μέρους του χρέους με τους πόρους ενός φόρου επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών ή και της περιουσίας... Η κοροϊδία στο τετράγωνο! Διαγραφή μέρους του χρέους αργά ή γρήγορα θα γίνει, είτε μέσω της αναδιάρθρωσής του, είτε μέσα από το λεγόμενο «κούρεμα». Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όμως για το λαό. Αντίθετα, το όποιο «κούρεμα» θα χρησιμοποιηθεί σαν πρόσχημα για παραπέρα μείωση μισθών και συντάξεων, αφού μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων βρίσκεται στα χαρτοφυλάκια ελληνικών τραπεζών και ασφαλιστικών οργανισμών. Οσο για το το φόρο στις συναλλαγές, αυτός ήδη ζυμώνεται στους κόλπους της καπιταλιστικής ευρωένωσης, με τη βεβαιότητα ότι θα μετακυληθεί στις τσέπες των εργαζόμενων που αναπόφευκτα συναλλάσσονται με τις τράπεζες.
-- Πέμπτο, να εξασφαλιστεί αναπτυξιακή ώθηση, με αιχμή την απασχόληση, την κοινωνική ανάπτυξη και την αλληλεγγύη, μέσα από έναν ενισχυμένο προϋπολογισμό και νέους θεσμούς, διαφανείς και δημοκρατικά ελεγχόμενους... Το κερασάκι στην τούρτα του αποπροσανατολισμού του λαού. Οι οπορτουνιστές δεν απαντάνε στα εξής θεμελιώδη ερωτήματα: Ανάπτυξη για ποιον; Για το λαό ή για τα μονοπώλια; Πρόταση ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων δεν έχουν, άρα ζητάνε ανάπτυξη για το κεφάλαιο, ενάντια στο λαό. Αρα, όταν μιλάνε για απασχόληση, τη βλέπουν στα μέτρα του κεφαλαίου. Δηλαδή τσακισμένες σχέσεις εργασίας και μισθοί Κίνας. Εκεί οδηγεί η πρότασή τους, στο βαθμό που προσπαθούν να εξωραΐσουν τον καπιταλισμό και να καταθέσουν προτάσεις για τη διαχείρισή του.
Θέμα: ΚΟΜΜΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ - ΣΥΝ Χρέος τους το «ξέπλυμα» του καπιταλισμού
Δεν βρέθηκαν σχόλια.