Οι εργάτες στο προσκήνιο

Το δράμα της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων συνεχίζεται. Κέντρο του δράματος η εργατοϋπαλληλική τάξη με τα εξευτελιστικά μεροκάματα και μισθούς, τους ανέργους και τους περιφρονημένους ξωμάχους της δουλειάς. Κυρίαρχη φιγούρα η μεγαλοαστική τάξη των βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων και χρηματιστών να λυμαίνονται τον ιδρώτα των εργαζομένων με επιπρόσθετα θαλασσοδάνεια και φοροαπαλλαγές. Πλείστοι ανησυχούν για την Ελλάδα και το λαό της. Οι περισσότεροι υποκριτικά μετράνε τα «έχειν» τους προσδοκώντας και το μικρότερο φασούλι στο ταλαίπωρο σακούλι τους. Υπάρχουν κι ορισμένοι ειλικρινείς που μετράνε την ηθική τους υπόσταση απέναντι στην πολυπλόκαμη κοινωνική διαφθορά. Είναι η κατηγορία αυτών που παρά τις φιλότιμες παρατηρήσεις τους και την απέχθειά τους στα συμβαίνοντα δεν εννοούν να ξεκολλήσουν από ένα κοινωνικό καθεστωτικό πλαίσιο που τους συνθλίβει. Κλαίνε για τη χαμένη ηθική της χαμένης πατρίδας με την πολιτική και οικονομική ανισορροπία σαν να είναι κάτι που τους ξέφυγε από τα χέρια.

Βλέπουν τον τρόμο της ανημπόριας των καταπιεσμένων στρωμάτων της κοινωνίας και ανατριχιάζουν στη σκέψη μιας κοινωνικής αναταραχής που θα προέλθει από την ανάταση των κολασμένων. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι οι κοινωνικές εξεγέρσεις κι επαναστάσεις δεν είναι απόρροια μιας τετραγωνισμένης καθωσπρέπει λογικής. Οτι οι εξεγερμένοι δεν το κάνουν γιατί τους αρέσει αλλά γιατί οι κυρίαρχες τάξεις τούς αφαίρεσαν τη δυνατότητα να πράξουν κάτι άλλο. Κολλημένοι στην επιφανειακή λογική ενός συντηρητικού καθωσπρεπισμού ανησυχούν για τη δική τους τελική κατάταξη προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Βλέπουν να απειλείται η μικροαστική τους σιγουριά και η κατ' αυτούς λογική σχέση των πραγμάτων. Κι όμως! Ολα έχουν την απλότητα της επαναστατικής λογικής. Εκείνης της λογικής που διέπει την κοινωνία από καταβολής κόσμου. Εκφράζεται ένας φόβος για το ενδεχόμενο μιας εμφύλιας σύρραξης χωρίς αποτέλεσμα. Δεν κατανοείται το αίτιο προ του αποτελέσματος.

Ενα εμφυλιοπολεμικό γεγονός δεν είναι δυο άνθρωποι που μαλώνουν για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα με ίδιες περίπου ευθύνες. Πρόκειται για ένα λαό παραγωγό του κοινωνικού πλούτου που είναι καταδικασμένος να μην του ανήκει. Οι σφετεριστές αυτού του πλούτου φτάνουν σ' ένα σημείο που δε θέλουν να ανεχθούν ούτε τα στοιχειώδη που διασφαλίζουν τη ζωή του λαού. Γίνονται καταστροφείς της ικανότητας του ανθρώπου να παράγει πλούτο. Εδώ δεν πρόκειται για μια φιλολαϊκή φιλαρέσκεια κάποιων που λυπούνται τους «καημενούληδες» εργαζόμενους. Πρόκειται για τη νομοτελειακή ανανέωση των εργαζομένων να διασφαλίζουν με την εργασία τους την κοινωνική συνοχή και πρόοδο. Πρόκειται για την «ανάγκη των θεών». Οταν αυτή η ανάγκη γίνεται πρακτικό ιστορικό χρέος, συγκεκριμένης χρονικής στιγμής, συγκεκριμένης συγκυρίας, συγκεκριμένων συνθηκών, τότε όλα απλοποιούνται. Τότε η ευθύνη δεν είναι το ίδιο κοινή της ίδιας ποιότητας για όλους. Ενα πολιτικό υποκείμενο υποδεικνύει προγραμματικά κι οργανωμένα την ιστορική μετάβαση από το καθεστώς της κοινωνικής κρίσης που σαπίζει στη νέα λαϊκή, κρατική, κυβερνητική μορφή, κοινωνικής οργάνωσης του εργαζόμενου λαού. Τότε η ολιγωρία είναι το διάφανο πέπλο αντίδρασης του παλιού και ξοφλημένου που επιζητά την εμφύλια αδελφοκτόνα σύρραξη. Η εμφυλιοπολεμική σύρραξη δεν είναι επιλογή του καινούριου που γεννιέται αλλά του παλιού που την επιβάλλει σαν τον νεκραναστημένο βρικόλακα.