Οργάνωση της λαϊκής αντίστασης

Η εύκολη εξήγηση για τις αντιδράσεις που προκάλεσαν στον αστικό πολιτικό κόσμο οι προχτεσινές - βολικές για το σύστημα - διαμαρτυρίες έξω από τη Βουλή, είναι πως η ντυμένη με κοινοβουλευτικό μανδύα δικτατορία των μονοπωλίων είδε απέναντι ένα από τα παράγωγά της και τρόμαξε, δήθεν.

Οι αντιδράσεις στο γιουχάισμα ποικίλλουν: Η Γιαννακά του ΠΑΣΟΚ έσπευσε στο MEGA να εξηγήσει πως ο κόσμος αποδοκιμάζει και το ΚΚΕ. Πριν αναρωτηθούμε γιατί κατέφυγε σε τέτοια αυθαιρεσία, η ίδια δήλωσε πως συμφωνεί με τα διαρθρωτικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση και βλέπει μόνο «ένα πρόβλημα» στα μέτρα για τους νέους φόρους και τη νέα μείωση μισθών. Η κυρία, δηλαδή, έσπευσε να κάνει αντιπερισπασμό δείχνοντας σαν αντίπαλο των διαδηλωτών το ΚΚΕ, για να καλύψει τη θέση της για παραπέρα τσάκισμα των εργατών από την κυβέρνηση που στηρίζει, από την τάξη που εκφράζει. Κατανοούμε τη δυστυχία της, δε θα τη λυπηθούμε όταν εισπράξει από χτεσινούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το γνωστό «ρε ουστ».

Θα συνεχίσουμε, όμως, να διαφωνούμε με αυτόν τον ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, που εκτονώνεται στο βουλευτή που ο ίδιος χτες ψήφισε, ενώ την άλλη μέρα πάει στη δουλειά και σκύβει στ' αφεντικό του το οποίο πολιτικά εκφράζουν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως και οι ομότιτλοί τους της ΝΔ.

Είναι καιρός οι ψηφοφόροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να αρχίσουν να βλέπουν πως κάποιοι κάνουν πρόβες στην πλάτη του λαού με διάφορες προβιές...

Χτες στην «πλατεία» είχαμε, τελικά, κάποια εξέλιξη: Το γνωστό «Δίκτυο» με παρέμβασή του εκτίμησε ότι τώρα «το τελευταίο που χρειάζεται είναι ο "διδακτισμός της πλατφόρμας" από τις όποιες αυτόκλητες "πρωτοπορίες"». Τώρα, λοιπόν, μπορούμε να ησυχάσουμε. Ο ένας μετά τον άλλο οι «ακηδεμόνευτοι» και «ακομμάτιστοι» σκάνε μύτη με την υπογραφή τους. Από τις οικολογούσες ομάδες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ως τους σημαιοστόλιστους της «δεξιάς πολυκατοικίας» και από τους ποδηλάτες της Μπιρμπίλη ως τις πολύπλευρα χρηματοδοτούμενες από το κρατικό ταμείο «μη κυβερνητικές οργανώσεις»... Ολοι μαζί ομονοούν σε ένα: Να μην οργανωθεί ο κόσμος. Να μη δει σαν αντίπαλο την εξουσία των μονοπωλίων. Να μην παλέψει με συγκεκριμένο πρόγραμμα για τη δική του λαϊκή εξουσία.

Τα πρόσωπα και προσωπεία δίνουν και παίρνουν. Η ΝΔ ξάφνου λυπάται τους εργάτες, ενώ την ίδια ώρα βεβαιώνει τους καπιταλιστές ότι η ίδια μπορεί να είναι καλύτερος διαχειριστής της πολιτικής υπέρ του κεφαλαίου. Και η «Καθημερινή» ανακαλύπτει πως ως εδώ ήτανε το κίνημα στην πλατεία το οποίο σπεύδει να γελοιοποιήσει. Δυο γραμμές ή διαφορετικά συμφέροντα στο εσωτερικό της αστικής τάξης; Αδιάφορο. Ας έχουν το νου τους όσοι δεν έχουν φροντίσει ακόμα να κάνουν καθαρό πως η πάλη τους έχει στόχο και αντίπαλο την αστική τάξη.

Επειδή, όμως, πολλαπλασιάζονται όσοι έχουν αναλάβει να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα πριν καν αυτό συγκροτηθεί σε μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο, ας πυκνώσουν τα μέτρα οργάνωσης της εργατικής τάξης με τη γνώση ότι απέναντι δε θα έχει καθαρές τις μεραρχίες του αντίπαλου, αλλά και διάφορα «λοκ»... με στολή παραλλαγής.

Ηδη χτες άρχισαν διάφορα ροκανίσματα: Αρχισαν να ξεχωρίζουν όσους διαδηλώνουν σε εκείνους που φοροδιέφευγαν και αγανακτούν σήμερα, στους άλλους που διαμαρτύρονται γιατί δεν κυβερνά το κόμμα τους κι εκείνους που δε θέλουν το Κοινοβούλιο (δηλώσεις Πάγκαλου).

Από κοντά ο Σαμαράς προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει τις αντιδράσεις. Από τη σκοπιά ενός κόμματος που ανοιχτά δηλώνει ότι εκφράζει την «επιχειρηματική τάξη», άρχισε και το κλάμα για τα δεινά της εργατικής οικογένειας. Δεν το έκανε από θέση στήριξης - έστω και υποκριτικά - της λαϊκής οικογένειας, αλλά γιατί όπως ο ίδιος άφησε να γίνει καθαρό, έχει πρόβλημα με «κάποιον», όπως αποκάλεσε τον Καρατζαφέρη, για τον οποίο κάλεσε τον Παπανδρέου: «δώστε του ένα υπουργείο να ησυχάσουμε».

Ο πολυεπίπεδος εμπαιγμός της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων από τα κόμματα και ομάδες που πασχίζουν να κρατήσουν όρθιο το αστικό πολιτικό σύστημα, επαναβεβαιώνει πως μαζί τους δεν υπάρχει περιθώριο για καμιά συνεννόηση. Πρέπει να ανατραπούν. Η εξουσία τους και η οικονομία που στηρίζουν.

Παρά την τονωτική ένεση που προσπάθησε να δώσει το ινστιτούτο των βιομηχάνων προβλέποντας αύξηση των επενδύσεων και παρά τις εναλλακτικές προτάσεις που κατέθεσε η ΓΣΕΕ ώστε να μη βρεθεί σε κίνδυνο το σύστημα, ούτε η οικονομική κρίση φαίνεται να ξεπερνιέται, ούτε οι δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος στη διαχείρισή της.

Η απονομιμοποίηση της αστικής πολιτικής δεν είναι κακό. Αρκεί, όταν θα αποσυρθούν στα λαγούμια τους οι οργανωτές της κατσαρόλας, να μη γυρίσει και ο κόσμος στο σπίτι του. Να συνεχίσει τον αγώνα του παίρνοντας θέση στο ταξικό μετερίζι που του αναλογεί.

Το ΚΚΕ είναι ήδη εκεί...